Laatste tijd kom ik mensen tegen die ik een jaar of soms zelfs langer niet gesproken heb. Op zich hardstikke leuk. Ware het niet dat ik mezelf erop betrap niet te weten wat ik moet zeggen. Want onvermijdelijk is de eerste vraag ‘hoe is het?’ of ‘hoe is het afgelopen met …’ of nog erger: ‘lang niet gezien, wat heb je afgelopen jaar uitgespookt’.

Tja, afgelopen jaar was een rampjaar en echt alles in mijn leven is binnen het jaar compleet veranderd. Zou natuurlijk gewoon simpelweg het standaard antwoord ‘goed’ kunnen geven. Maar mensen die je zolang niet gezien hebt, nemen geen genoegen met ‘goed’ merk ik. Die vragen door over dingen waarvan ze wisten maar nu niet meer zijn.

Die gesprekken vallen me zwaar. Want ik wil niet die ‘griet met alleen maar problemen’ zijn. Buiten dat gaat het inmiddels echt wel wat beter en ben ik aan het opkrabbelen, al lijkt dat voor die ander niet zo.

Misschien moet ik niet klagen. De reacties zijn uiteindelijk lief en vrijwel iedereen sprak de hoop uit dat ik niet weer een jaar zal verdwijnen. Bij deze, beloofd!