Kan niet slapen. Alle medicijnenzooi zit achter mijn kiezen en met name de Prednison wil wat bijwerkingen geven. Mijn bed vibreert van mijn spierspanning, elke aanraking is pijnlijk en mijn maag wil het allemaal eigenlijk niet zo hebben. Had al griep dus al met al voel ik me niet zo geweldig. Tijd voor nachtelijke overpeinzingen  ..

Na uurtje woelen en balen het besluit om maar weer even op te staan. Wat nu te doen, ik kan de afwasmachine wel inruimen. Na met een kopje naar de keuken gestrompeld te zijn bedacht ik me dat ik wel getikt lijk. ME/Fibro, ingreep baarmoedermond, griep, longontsteking en wauz van de medicijnen en ik wil de afwasmachine inruimen?!?

Dus ben ik geschrokken. Of beter gezegd, alweer geschrokken. Deze keer omdat ik toch wat meer griep en wat meer longontsteking heb dan ik aan mezelf wil toegeven. En dan te bedenken dat ik zaterdag in ongeveer dezelfde staat de hond nog ben gaan uitlaten. Hoe bedoel u negeren? Maar het is niet de eerste keer. Uitgekafferd door de kassiere omdat ik een zak kattebakstenen wilde gaan optillen toen ik net geopereerd was. Berispt door mijn vader omdat ik toch probeerde een stukje te stofzuigen terwijl het al beroerd ging. En mijn vriend tot uiterste wanhoop gedreven tegenwoordig, wetende dat ik toch niet luister. Peut die alleen nog zegt ‘nou je weet wel hoe ik erover denk he?’ met zo’n blik van *zucht waar ben je toch mee bezig*. Het maakt niet uit wie wat zegt, negeren blijft het.

Dat negeren, daar heb ik bijna mijn levensdoel van gemaakt geloof ik. Was ik vroeger een hypogonder, tegenwoordig bezig ik het tegenovergestelde. Het lijkt wel een obsessie, een dwangneurose of een fobie. Ik lijd aan chronische ontkenning. Zou er een medische term voor bestaan?

Termen of niet, het stadium dat het nog grappig is, is wel voorbij. Mag me wel eens gaan realiseren dat ik momenteel zelf heel hard mijn lichaam en de gezondheid die ik terug op heb weten te bouwen over jaren, zo hard mogelijk aan het afbreken ben. Vrienden en bekenden zullen hier niet verbaasd over zijn, krijg het al maanden naar mijn hoofd geslingerd. Realiseer het me steeds vaker en heb her en der wel wat ingegrepen. Maar toch loop ik er dan ineens pardoes opnieuw tegenaan. Zoals vandaag.

Het ergste is, ik weeeeeet het dus zelf! En het is toch niet dat de wereld vergaat als ik niet koste wat kost iets ‘nuttigs’ doe op een dag. Zit nota bene voor 100 % in de WAO, ik heb de tijd!!

Kortom, 21 januari en nu al weer tijd voor nieuwe voornemens. Sleutelwoorden: rust, slaap, nog meer rust, relaxen, rustig aan, niet alles zelf willen doen, vaker rusten, hulp leren accepteren en echt rustig aan doen.

Na deze therapeutische bijdrage kan ik vast wel weer wat slapen.