Drie maanden lang kwam hij een tot twee keer per week hier over de vloer. Ik op mijn praatstoel, hij altijd op mij gericht. Soms hield hij me een spiegel voor, soms gaf hij raad, soms liet hij me gewoon eindeloos praten. Hij vertelde wel eens wat over zichzelf, maar meestal ging het toch over mij. Diepste geheimen kwamen boven, niets bleef ongezegd. Vaak zag ik er tegenop maar was hij eenmaal binnen, voelde het toch altijd goed.

Nu ineens is dat afgelopen. Vandaag was de laatste keer, waarschijnlijk zie ik hem nooit meer. Voor me ligt een formulier. Men wil van me weten wat ik van hem  vond. Mag zelfs een cijfer geven.

Vanmiddag heb ik afscheid genomen van de P(sychiatrisch)I(ntensieve)T(huiszorg)-medewerker. Hij heeft me geweldig goed door een vervelende tijd geholpen. Daarnaast mocht ik hem graag. Het is natuurlijk een goed teken dat hij niet meer langs zal komen. Maar stiekem zal ik zijn visites ook wel een beetje missen.