Gelukkig, deze dag is voorbij. Sowieso vind ik Valentijnsdag nogal een commercieel gebeuren. Draaide het vroeger om een kaartje van stille aanbidders, tegenwoordig gaat het om aandacht voor iedereen die je lief vindt en is het geven van een scheerapparaat of een supersonische vibrator heel normaal.

Maar Valentijnsdag is tevens de dag dat ik er met mijn neus op gedrukt word zo romantisch te zijn als een zure boerin zonder tanden die geen hang heeft naar een mooi kunstgebit. Hoewel ik me elk jaar voorneem eens te denken aan een leuk kaartje of een token van liefde en vriendschap, pakt het ook elk jaar weer hetzelfde uit. Ik vergeet volledig dat het alweer 14 februari is (toch knap in deze tijden vol reclame) en word er aan herinnerd op het moment dat mijn vriendje met iets liefs thuiskomt en er kaartjes van lieve vriendinnen in de bus gevonden worden. Vol schuldgevoelens schrijf ik excuus mailtjes en pleeg excuus telefoontjes. Waarop iedereen me geruststellend verteld dat dat helemaal niet erg is maar ik de teleurstelling door de telefoondraden hierheen voel kruipen. Oftewel: op zo’n dag voel ik me geliefd en egoistisch.

Gelukkig is het weer voorbij en kunnen we weer spontaan lief tegen elkaar zijn.