Bron van frustatie voor mezelf en anderen: mijn haar. Voor mezelf omdat ik elk uur wat anders ermee wil. Voor anderen omdat die gek worden van al dat getwijfel en de vraag ‘wat denk jij ..?’

Sinds tijden doe ik pogingen mijn haar lang te laten groeien. Om er al snel achter te komen dat mijn haar groeit als kool als ik het kort wil houden (en me naar de kapper blijf slepen) maar stopt met groeien als ik dat graag wil. Zit dus al maanden op ‘de-lengte-waar-je-nou-eenmaal-even-doorheen-moet’. Tussendoor dooie punten laten knippen bij een kapper die er dan maar meteen drie cm af haalt en al dat geverf zal ook wel niet veel goed doen.

Enfin, nog even en dan kan ik misschien een piepklein staartje in maar eigenlijk heb ik er genoeg van. Dus dacht ik de zijkanten eraf te scheren. Het is weer eens wat anders, al lange tijd niet meer in de mode en dan heb ik van beide iets: ik laat het groeien alleen niet alles!

Maar ja, vriendje die dat moet gaan verwezenlijken schoot ineens in de twijfel en ik nu dus ook. *zucht*