Drie dagen maatschappelijk slapen is me aardig op gaan breken. In plaats van meer daglicht leverde het veel meer slaapuren op. Hoewel ik toch redelijk goed sliep in den nachte, bleef s’ochtends het gevoel van ‘midden-in-de-nacht-wakker-gemaakt-en-wakker-blijven-want-anders!’-gevoel. Gevolg: na twee uurtjes wakker blijven volledig beroerd weer naar bed en op mijn gebruikelijke ‘opsta’ tijd (13:00 uur) weer wakker worden. Dan s’middags nogmaals slapen en s’avonds ook vaak een uurtje insukkelen.

Daarnaast lijkt de ME alleen maar te floreren. Vanmiddag begaven mijn beenspieren het zo’n beetje, heb ineens continue koorts, mijn zicht holt achteruit en ik heb minimaal een keer per dag een hypo (suikerspiegel die omlaag keldert). Maak meer blunders dan ooit (kan dat? Jawel, dat bleek best mogelijk te zijn ;)) en mijn evenwicht raakt weer meer gestoord (of verplaatst iemand contstant deurposten en bedstijlen hee?!). Heb overal blauwe plekken en verbrand regelmatig ledematen (I know, vingers bij het vlees in de pan leggen is niet handig!)

Oftewel, ik slaap zo nog meer van mijn leven weg dan ik doorgaans al doe en voel me er een stuk beroerder onder. Van al dat geslaap raak ik trouwens ook ontzettend sjacherijnig en depressief. Welliswaar heeft een ander ritme wat aanpassingstijd nodig, maar toen ik vanochtend voor de tweede maal mijn kop ondersteboven op het aanrecht plaatste en vol verbazing zag dat de koffie van mijn kopje af stroomde had ik het wel gehad!  Zou nog melatonine kunnen gaan slikken maar ik ben niet zo van de medicijnen als het even niet hoeft. Dus vannacht toch maar wakker, dan maar geen zonnige ochtenden. Het moet een beetje aangenaam blijven nietwaar?

Heb ook maar meteen besloten mijn haar er aan te laten en mijn tanden op elkaar te zetten. Lang zal het worden!!

Dat is een update waar je het mee kan doen! 😉