Ben me lam geschrokken en moet het even van me af schrijven. Bij deze dus ..

Had vannacht een vrij diepgravend gesprek met iemand op msn. Iemand die diep in de problemen zit en waar het al een tijd niet zo goed mee ging. Verraderlijke aan chatten is dat je iemand niet ziet en dus ook de emoties niet helemaal meekrijgt. Ze dacht er regelmatig aan om een pot pillen naar binnen te werken maar het gesprek liep en ik hoopte haar een andere weg te kunnen laten zien. Toen ik dacht dat het wel ging bekende ze plots dat ze niet wist of ze het wel aan me moest vertellen maar dat ze toch net een hoop pillen achterover geslagen had. Meteen gevraagd of er iemand in huis was en dat was zo dus toen meteen geroepen dat die wakker gemaakt moest worden, en wel nu. Ik kreeg een ‘ok’ en ja, toen bleef het stil.

Paniek sloeg aardig toe moet ik bekennen. Ik spreek haar namelijk wel ontzettend vaak maar heb geen idee waar ze precies woont of wat haar achternaam is, mobiele telefoonnummer wat ik kon vinden was uitgeschakeld. En wie verteld mij dat ze inderdaad iemand is gaan wakker maken?

Even later kreeg ik weer een berichtje terug, als het goed is van degene die in huis aanwezig was. Die vertelde dat ze nu naar het ziekenhuis gingen. Ik heb bedankt dat diegene dat nog even stuurde. Maar heel eerlijk gezegd, ben er niet honderd procent zeker van dat ze het niet zelf was …  

Dus hier zit ik nu, nogal aangeslagen. Wilde net naar bed gaan maar heb weinig hoop op slaap eigenlijk.

Het haalt ook veel herinnering boven. Dit heb ik twee keer eerder mee gemaakt. De eerste keer een vriend die ik van irl kende en het met scheermesjes wilde proberen. Die kon ik nog bellen voordat hij de rigoreuze stap wilde nemen. Kon hem overtuigen het nog eens te overdenken met het argument dat het me een nogal pijnlijke en lastige manier om zelfmoord te plegen leek. Dat klinkt lomp en ik bracht het ook lomp. Maar juist het rechtstreekse en de lompheid schudden hem een beetje wakker en hij schrok toch eigenlijk wel zelf erg van het feit dat hij op het punt gestaan had om … S’ochtends heeft hij hulp gezocht en gekregen en na een tijd hulp en medicijnen gaat het nu gelukkig prima met hem. Kan zich bijna niet voorstellen dat hij er ooit uit wilde stappen ..

De tweede keer was wat moeilijk. Ik had het eigenlijk zelf ook wel gezien en hoe overtuig je een ander dan van de zin van het leven? Gelukkig was het bij hem vooral een questie van aandacht trekken maar goed, dat maakte de zaak er verder niet veel beter op natuurlijk. Hij had eigenlijk opgenomen moeten worden (wachtlijst!?) dus een vlaag van verstandsverbijstering kan dan behoorlijk verkeerd uitpakken. Er zijn toen mensen bij hem gaan posten en ik heb twee dagen stad en land afgebeld net zo lang tot ze me zo spuugzat waren dat we hem weg konden brengen naar een gesloten kliniek. Heb daarna het contact laten verwateren, ik kon er niet mee omgaan en wilde zelf niet over het randje vallen. Via via vernomen dat hij wel aan de beterende hand was.

Hopelijk loopt het deze nacht ook goed af en krijgt ze de hulp die ze verdiend. Daar zit hem veel in denk ik. Mensen zoeken wel hulp maar krijgen die niet of worden van het kastje naar de muur gestuurd. Als je al de zon in je leven niet meer ziet schijnen dan kan zoiets de laatste druppel zijn. Zo veel goede hulp als er in Nederland is, zo moeilijk kan het soms te vinden zijn.

Ga ik nu toch maar naar bed. Wat moet ik anders?