Nederlanders zijn niet dol op emoties of gevoelens. Tenzij op een zeer beschaafde en afgezwakte wijze, mogen emoties niet teveel getoond worden. Al ben je net ontslagen, waren je banden lek gestoken en blijkt je vrouw met de buurman te neuken, als iemand vraagt hoe het gaat zeg je ‘ja, goed’. Heb je een dubbele longontsteking met 40 graden koorts, dan behoor je te zeggen ‘een beetje ziekjes maar dat is zo weer over!’.  Ben je totaal overspannen en zou je het liefst de copieermachine door de strot van je baas schuiven? ‘Beetje onrustig vandaag’.

Nog erger is het gesteld als het om oeremoties gaat. Woest worden en een meubelstuk molesteren is not done. Doet er niet toe wat je allemaal overkomen is, op je spullen dien je zuinig te zijn. Zo’n uitschieter – ook al zijn het je eigen spullen – geeft je de rest van het leven het stempel ‘agressief’. Jaloezie, niet meer van deze tijd. Waarschijnlijk omdat het direct geassocieerd wordt met afgunst. Je zegt ‘ik zou ook wel zo’n porsche willen’ en het wordt intern vertaald met ‘hij gunt hem die porsche niet!’  Huilen mag best, maar dan wel op het toilet in zachte snikjes zonder je make-up te verpesten (mannen huilen helemaal niet hee, dus nou niet zeuren over de make-up!) en niet midden in een cafe met hysterisch uithalen en dikke tranen die de mascara tot op de kin doet uitlopen.

Nu zult u denken, ‘jaaaaa, maar dat zijn allemaal negatieve emoties’. Vergis u echter niet, ook positieve uitingen zijn alleen ok als deze bescheiden getoond worden. Intens zoenen bij het afscheid op een treinstation bijvoorbeeld, ‘dat doe je toch niet!’ Hard zingend van vrolijkheid door het winkelcentrum fietsen en je bent voor eeuwig de dorpsgek (en ik kan het weten ;)). Gezellig een kletspraatje houden met de hond, de blikken en opgetrokken wenkbrouwen zijn niet van de lucht. Stel je eens voor, in gezelschap zijn en vertellen dat je erg geil bent vandaag. Precies … 

Een questie van ‘beleefdheid’. Het is niet beleefd om te laten zien dat je verdriet hebt, kwaad bent of juist zeer vrolijk met zin in sex. En beleefdheid is veel belangrijker voor een Nederlander dan emotie. Het schijnt iets te maken te hebben met koudbloedigheid vanwege het klimaat. Schijnbaar houden we niet alleen de activiteiten binnenshuis maar ook meteen onze gevoelens en emoties erbij.

Meestal zeg ik heel beleefd dat er ‘prima met ME te leven is’ en dat het ‘best goed gaat’. Vandaag ff niet. Mijn lichaam wil niet wat het zou moeten en daar kan ik zwaar, zwaar de pest over in krijgen of diep depressief van worden. Soms wordt dat teveel en barst ik in janken uit of smijt iets door de kamer (vandaar de asbak door het raam laatst). Ook ben ik heel af en toe zo jaloers als de pest. Ik gun iedereen zijn werk, zijn sportschool en zijn sociaal leven, maar mezelf ook. Ik baal van de ziekte, ik baal ervan dat ik zoveel moet slapen, ik baal dat ik zoveel minder kan dan in mijn hoofd zit, ik baal dat ik mijn werk niet meer kan en ik baal van de WAO en het feit dat ik daarom nooit geld heb.

Dat mag toch wel … een dagje?