Vorige week liep ik buiten in gympen, spijkerbroek en een trainingsjasje plus dozig kapsel en zeiden vele mensen mij gewoon vriendelijk gedag. Vandaag liep ik buiten in dezelfde outfit maar nu met kort geschoren kop en ja hoor, nu lopen veel van diezelfde mensen na een snelle, soms zelfs angstige, blik met neergeslagen ogen langs me heen. 

Deze mensen blijken een slecht geheugen voor gezichten te bezitten. Maar het gaat me natuurlijk om de schijnbaar ietwat negatieve associatie door een haardracht. Alsof met het verdwijnen van mijn haar ook mijn fijne karakter zoekgeraakt zou zijn en ik plotsklaps nazi-trekken zou vertonen.

Vindt u dat laatste wat erg crue gezegd? Een illustratie. Rond zessen liep ik een kort rondje met mijn hondje buiten. Er kwam een jongetje van een jaar of zeven aan en hij leek wat bangig. ‘Voor de hond’ dacht ik, dus zei ik met een grote glimlach “ze doet niets hoor”. Het jongetje zei niets, bleef ansgtig kijken en schuivelde tegen de muur langs me heen. Toen ik na enkele seconden achterom keek, zag ik nog net hoe hij een impressie van een marcherende Duitse SSer met geheven arm ten beste gaf. Hij schrok zich wezenloos dat ik omkeek, trok een vies gezicht naar me en rende zo hard mogelijk weg. 

Ik was te flabbergasted om te reageren moet ik bekennen.