Zo lang als ik ME heb, is er een enorme kloof tussen willen en kunnen. Misschien daarvoor ook al en heb ik daarom o.a. ME opgelopen? Wie zal het zeggen .. Maar goed, het gaat nu even om het willen en kunnen dus. Ik wilde van alles en dat wil ik nog steeds. De kloof is zelfs alleen maar groter geworden. Wil weliswaar nog net zoveel, maar kan inmiddels minder. Frustratie ten top!
Heb ook continue het gevoel iets aan mijn kunnen te willen doen (daar gaan we al). Maar ook dat lijk ik niet te kunnen . Ik doe het ook geheel verkeerd om, ik zou natuurlijk eigenlijk mijn willen aan mijn kunnen aan moeten passen. Maar dat wil ik niet (en daarvoor kan ik het niet waarschijnlijk). U kan het nog volgen? (Of wilt u al afhaken?)
Het niet kunnen of willen overbruggen van de kloof tussen willen en kunnen heeft een voor de hand liggende naam in de psychiatrie, namelijk een ‘aanpassingsstoornis’. Door enkele gebeurtenissen langs de jaren eerder erger dan beter geworden, maar daar gaat het nu ff niet om. Ik pas me dus niet aan aan mijn omstandigheid. Mijn psycholoog vindt dat het na elf jaar toch wel eens tijd wordt dat ik me ga aanpassen. En de oplossing daarvoor lijkt ook simpel. Gewoon richten op wat ik kan en niet stil blijven staan bij wat ik niet kan. Dan volgt het minder willen vanzelf. Klinkt goed!
Mijn huisarts vindt echter dat ik moet blijven proberen meer te doen, de wil om meer te kunnen dus eigenlijk in stand te houden. Zijn redenering is namelijk “niet meer willen kunnen betekend zelf in stand houden van je situatie en ziekte” Oef, dat klinkt ook aannemelijk. In elk geval zolang er geen oorzaak en dus geen oplossing voor ME gevonden is tenminste.
Maar na elf jaar ME en pogingen om meer te kunnen, moet ik de redenatie van de huisarts misschien toch opzij zetten en me maar eens wel gaan aanpassen. Maar terwijl ik deze laatste zin typ weet ik al dat ik het nog steeds niet wil.
Leave a Reply