Vandaag hoorde ik hem weer. Een vrouw ontmoet een leuke man en ze bouwen lichtelijk richting een relatie. Na een maand heeft de man in questie echter een confessie te doen: “Ik ben wel getrouwd. Dat is toch niet erg?”
Wat wordt een vrouw nou verondersteld daarop te zeggen eigenlijk? “Welnee joh! Ik sta altijd graag op de tweede plaats. En wie heeft nou vertrouwen nodig binnen een relatie?” Of: “Eigenlijk vind ik het verschrikkelijk maar ja, ik ben me al aan je gaan hechten he. Dus ik schik me er maar in”.
En wat bezielt zo’n vent eigenlijk? Hij weet natuurlijk ook wel dat het eigenlijk ‘not done’ is, anders was hij wel eerder met dat nieuws op de proppen gekomen. Of was hij zijn ring per ongeluk kwijtgeraakt en zijn vrouw even vergeten?
Leave a Reply