Sorry, sorry, maar ik ben even hardstikke depri. Door die allergische reactie honderd-en-een tips en mogelijkheden aangedragen gekregen. Allergie, intolerantie, eliminatiedieet, glutenvrij dieet en zelfs HPU. Alles klinkt maar half plausibel moet ik zeggen. Bovendien ben ik een beetje bang voor al te hoopvolle gedachtes. Vaak genoeg hoopvolle opties aangereikt gekregen die vervolgens op niets anders dan teleurstelling uitdraaide.
Nadeel van ME denk ik. De diagnose is gewoon vrij nietszeggend omdat je er niets wezenlijks mee kan doen. Er is geen middel of medicijn, je moet het maar zo goed mogelijk proberen te rooien. En ondertussen gelooft maar de helft van de mensheid dat je iets mankeert.
Komt bij dat ik vandaag de papieren voor mijn eerste herkeuring kreeg. Buiten dat ik enorm op zie tegen een herkeuring vanwege de rampzalige maanden en slaande oorlog die er ontstond bij mijn eerste keuring, moet ik twaalf kantjes diagnoses, beperkingen en behandelingen neerpennen. Aangezien ik normaal drie kwart van mijn klachten volslagen negeer, is zo’n procedure enorm confronterend. En het heeft altijd wat vreemds, verdedigen dat je heus wel ‘echt’ aardig wat mankeert.
Tel er nog bij op dat ik als een bejaarde vrouw van tachtig door de supermarkt heb geschuiveld, de auto-deur niet meer zelf dicht kreeg (met het klepje open dichtslaan was teveel gevraagd) en mijn hond geen eten kon geven omdat ik het blik niet openkreeg, en de depressieve bui is compleet. Gelukkig kan ik weer wat typen (halleluya voor pijnstillers!).
Leave a Reply