Afscheid nemen valt me altijd moeilijk. En dan doel ik nog niet eens op een zwaar afscheid maar op simpele dag-zeggingen. Bijvoorbeeld aan de telefoon. Ik zeg doei, zij zegt dag, ik zeg bye, zij zegt houdoe en zo blijven we beiden het gevoel houden nog iets terug te moeten zeggen.

Nog erger is het met chatten.

“Nou ik ga slapen denk ik.”
“Ja dan ga ik ook maar eens naar bed.”
“Ben best wel moe en vannacht niet zo goed geslapen.”
“Nou ik hoop dat je lekker slaapt dan.”
“Ja, jij ook lekker slapen he! “
“Tnx! “
“Dank je.”
“Misschien tot morgen!”
“Ben wel ff online morgen denk ik”
“Dan zie ik je vast wel”
“Welterusten dan maar he”
“Truste.”
“Bye”
“Hai”
“Slaapse!!”
“Jij ook!!”
“Byeeee!!”
“Byeeee!”

Is dat een ver doorgevoerde questie van het laatste woord willen misschien?