… en dan ben ik jarig. Inderdaad, op 4 mei. Dodenherdenking. Wist ik dat toen ik alle moeite deed een maand te vroeg geboren te raken!

Toen ik klein was begreep het belang van zo’n dag niet zo. Acht uur, alle visite in huis, kaarsjes op de taart maar eerst … 2 minuten stil zijn. Vooral mijn ‘oude Oma’ (Onze term voor de moeder van mijn opa. Iets wat toen heel logisch klonk, ze was tenslotte nog ouder dan mijn oma en die vond ik toen al zo oud. Nu weet ik dat ze eigenlijk best een jonge oma was. Maar goed, zijspoor) hechte zeer veel belang aan het stil zijn. Ik niet. Ik vond het maar achterlijk eigenlijk. Tenslotte was ik jarig, dat is leuk en daar mag best wat lawaai bij gemaakt worden. Bovendien stond de taart er al en de kaarsjes moesten toch zeker geblazen! Maar nee, eerst stom stil zijn.

Vaak moest ik dan ook een beetje giegelen. Wat hele boze, strenge blikken van mijn toch al streng uitziende oude oma opleverde (en met het ingevallen, magere gezicht en de jampotbril die ze droeg , had ze hele grote, enge en waterige ogen!!). Daar was ik gelukkig toch niet zo van onder de indruk. Waarschijnlijk door de pretoogjes van mijn moeder die af en toe stiekem mee giegelde en me zo een enorme portie support gaf. Zolang mijn moeder het niet echt erg vond, kon ik me er ook niet druk om maken.

Later begreep ik waar de stilte voor bedoeld was en probeerde ik met een plechtig hoofd de twee minuten vol te maken. Maar ik moet bekennen dat ik het na mijn achtiende regelmatig vergeten ben. Niet omdat ik geen respect heb voor oorlogsslachtoffers. Gewoon omdat het meestal gezellig volle bak is en ik er pas om half negen bij stil sta dat ik alweer vergeten ben om acht uur stil te zijn.

Ik kan er nog steeds niet mee zitten. Herdenken heeft in mijn ogen geen vast tijdstip. Dat kan alle dagen per jaar. En herdenken omdat het toevallig vier mei, acht uur is en iedereen het nou eenmaal doet .. dat heeft weinig waarde nietwaar.

Overigens voor de nieuwsgierigen onder u, ik word 31 ..