Geen idee wat het is maar ik ben stik emotioneel de laatste tijd. Hoewel ik ook wat steviger geworden ben en mijn oude pit wat terug lijk te krijgen, kan ik om heel stomzinnige dingen een trillipje krijgen (en wie mij kent weet, zo’n trillipje past niet bij me!) of in woede uitbarsten (past iets beter ;)). Of eigenlijk ervaar ik alle emoties intens (nee, tenzij mijn pil niet werkt kan ik niet zwanger zijn). Mensen die dicht bij me staan vind ik wezenloos lief en ik zou mijn vriend het liefst bedelven onder liefdesverklaringen. Loop de halve dag volslagen sentimenteel naar het gehuppel van mijn hondje te kijken en zelfs de kat vond het geknuffel deze keer wat teveel. Gebeurd er iets irritants of vervelends slaat dat meteen 180 graden om. De wereld schijnt me toe als een enorme bak ellende en niemand kan nog iets goeds zeggen. Loop ik ergens lichtjes tegenaan zou ik het liefst ter plekke iemand wurgen.
Het is geen volle maan en ik ben niet ongesteld. Mijn lichamelijke gestel heeft ook wel effect op mijn emotionele leven, maar zo erg als nu heb ik het in dat verband niet eerder meegemaakt. Hopelijk trek ik snel een beetje bij, begin me zo langzamerhand een supergek te voelen (Wimmie, don’t even go there!).
Leave a Reply