Net ‘Tot op het bot’ gekeken met Renate Dorrestein als gast. ‘Tot op het bot’ is een serie programma’s over de invloed van een keerpunt in iemand’s leven. Renate Dorrestein kent meerdere keerpunten in haar leven, waaronder het krijgen en het genezen van ME. Voor mij rede om te kijken.

Hoewel de vragen inderdaad ‘tot op het bot’ gestelt worden, kan het programma zelf me niet zo bekoren. Het kwam op mij over als een aaneenschakeling van zeer directe vragen zonder lijn die zomaar uit het niets komen vallen. De antwoorden van Renate Dorrestein intrigeerden me wel, dus ik ben toch blijven kijken.

Sowieso beantwoorde het goed de vraag “waardoor is ze dan genezen?”. Het antwoord was simpel en enigzins teleurstellend: ze heeft geen idee. Net als dat we niet weten waarom mensen ME krijgen, weten we ook niet hoe ze weer beter kunnen worden. Tien procent wordt beter en zij was een van de gelukkigen. Hoewel het teleurstellend is dat ze geen clue heeft, is het prettig om alle geruchten tot een einde te zien komen. Hopelijk heeft mijn therapeut ook gekeken. De laatste keer zei hij ‘Ja maar die Renate Dorrestein, die is toch ook genezen.’. Ja, dat is ze. En ze vind het verschrikkelijk dat – vooral WAO-artsen – haar als voorbeeld nemen alsof iedereen het dus kan. Als zij het niet weet hoe en de artsen weten niet hoe, hoe zou ik het dan moeten weten?

Ook maakte ze duidelijk dat het feit dat ze boeken kon blijven schrijven, niets afdeed aan het ziek zijn. Hopelijk heeft mijn therapeut ook dat meegekregen. Die is soms ineens in de veronderstelling dat een full-time baan hetzelfde is als aanmodderen op een weblog. Ik heb zelfs getwijfeld of ik wel moest gaan loggen. Simpelweg bang dat mensen mijn ziek zijn niet meer serieus zouden nemen. Ik moet wel toegeven, de meeste opmerkingen van die aard kwamen van MEdemensen, niet van medeloggers.

En dan was er nog iets wat me aan het denken heeft gezet. Ze vertelde dat ze na vier jaar ziek zijn pas ook ziek was in haar dromen. Daarvoor kon ze in haar dromen alles wat overdag niet kon, daarna was in haar dromen ‘net zo’n koeievlaai als overdag’. Ze zag het als een realisatie in alle lagen van onderbewustzijn, nu besefte alles in haar lichaam dat ze ziek was. Inmiddels ben ik al twaalf jaar ziek maar ik droom nog steeds over mezelf alsof ik alles kan. Ervaar dat ook als een frustrerend iets. Hard rennend wakker worden om te merken dat je een uur nodig hebt om op gang te komen voor een onbenullig maar uitputtend wandelingetje, dat is nogal een contrast om het mild uit te drukken.

Ik hoop dat veel mensen gekeken hebben. Heb je het gemist maar heb je wel interesse, dan is er zaterdag 11.00 uur nog een kans.