Toen ik een jaar of vijftien was had ik een paar hele mooie schoenen gekegen: lila suede laarsjes met aardig hoge hakken. Voor ik naar school ging liet ik altijd de hond uit en dat moest natuurlijk op mijn nieuwe laarsjes. Het was winter, het vroor en ik moest over een klein, bemost, rondlopend houten bruggetje met aan het einde twee amsterdammertjes. U raad het zeker al? Inderdaad, mijn hond nam een spurt, mijn gladde hakken in combinatie met bevroren mos boden geen enkele weerstand, ik gleed in spagaat de brug af en klapte aan het eind met mijn kop tegen een van de amsterdammertjes. De hond vond het prachtig, dat was nog eens leuk spelen!!

Natuurlijk deed het zeer. Niet alleen de splagaat (ik was best lenig maar zo lenig ..) en het amsterdammertje tegen mijn hoofd, maar ook het zien van de groene mos op mijn prachtige nieuwe laarsen. Maar ach, de pijn zakt wel en een suedeblock deed wonderen. Een uur later is dit ongelukje een leuk verhaal geworden en vertel ik lachend iedereen hoe grandioos ik een spagaat kan of hoe ik probeerde een hersenschudding te krijgen zodat ik niet naar school hoefde.

Dat is de manier waarop we in mijn famillie met leed om gaan. We kunnen zo om de verschrikkelijkste dingen in een stuip liggen, mits bekend dat er niet al teveel schade is opgelopen dan. Niet omdat het gebeuren ansich om te lachen is, maar gewoon om het te verpakken. Noem het een zelfverdedigingsmechanisme.

Dit mechanisme heb ik vanmiddag proberen uit te leggen aan mijn therapeut, maar dat bleek nog knap lastig. Na lachend een verhaal als bovenstaand verteld te hebben, vroeg hij verbijsterd: “maar als iemand valt, een hersenfractuur oploopt en daaraan overlijd, vertellen jullie het dan ook zo?” Eh nee, dat zou wel krankzinnig zijn niet? Ik legde uit dat het meer om dingen gaat als, ik val omdat mijn spieren het begeven, iemand vraagt hoe dat nou kan gebeuren en ik antwoord met een lach iets als ‘tja, ik had zin om even te liggen’. Waarop hij zei “Ow, jullie proberen zo te verbloemen dat je onhandig bent ofzo?”

Close enough ..

Moest u lachen om het eerste verhaal? Dat is alleen maar leedvermaak  … 😉