Ok, toch maar een stukje. Kan namelijk niet slapen van de pijn. Ben ook wat emotioneel merk ik, net zitten huilen op Eddy Grant’s ‘I don’t wanna dance’. Niet omdat Eddy Grant nou zo slecht is 😉 Maar vanwege een bepaalde herinnering.
Enfin, een egoistisch stukje dus. Ik zal het maar vertellen, ik ben een luizige vriendin in sommige opzichten. Heb in maanden bijna niemand meer opgezocht, ook de mensen die bij wijze van spreken om de hoek wonen. Bovendien lijk ik mijn besef van tijd kwijt te zijn. In die zin dat ik wel onthoud wanneer iets is, maar denk dat die datum nog niet aangebroken is. Voor MEers geen vreemd fenomeen, maar ik heb er wel erg last van op het moment. Levert dan ook genante vertoningen op in sommige gevallen.
Normaal gesproken zou ik ervan omkomen in de schuld gevoelens en mijn situatie, lichamelijke toestand en gevoelsleven uitleggen tot ik er bij neer viel. Want ik wil geen luizige vriendin zijn natuurlijk. En ik wil al helemaal geen mensen kwetsen.
Vanavond ging ineens de knop om. Iemand die me duidelijk wilde maken dat ik inderdaad een luizige vriendin ben, bereikte geheel per ongeluk een nogal averechts effect. Want waarom moet ik me schuldig voelen omdat het met mij niet goed gaat eigenlijk? Alsof ik me best slecht mag voelen, zolang ik het maar netjes in mijn eigen tijd doe ofzo. Begrijpelijk dat ik nog niet naar de supermarkt een straat verder kan fietsen, maar of ik wel even gezellig wil doen en een dag ergens op bezoek wil komen. Logisch dat ik perplex ben als er ‘ineens’ een instantie voor mijn deur staat omdat ik een week achterloop in tijdsgevoel, maar volslagen belachelijk als hetzelfde gebeurd in een sociaal contact (ook al bied ik mijn excuus aan).
Nou mensen, ik heb daar geen zin meer in. Gelukkig begrijpen de meeste mensen wel dat ik een grote, wandelende warboel ben. En zo niet, dan maar niet. Ben het zat om dat ook nog mijn probleem te maken, ik heb er genoeg van mezelf ..
Leave a Reply