Uitleggen hoe leven met ME is, dat is nog niet makkelijk. Zeker niet om het toch positief te brengen. Natuurlijk begrijpt iedereen wel dat ik beperkt ben en niet plots mee ga naar de Efteling of besluit op Tai Bo te gaan (Anekdote: enkele jaren geleden heb ik dat wel geprobeerd dus he.. Hield het drie weken op aangepast niveau vol en kon vervolgens een half jaar amper nog lopen. Inderdaad, hoe stom kan iemand worden (e_12)). Maar dat het invloed heeft op elk miniem dingetje, dat is al een stuk moeilijker over te brengen zonder erg mismoedig te klinken.

Hoewel, misschien zou ik juist wat mismoediger moeten overkomen. Vrolijk vertellen dat ik vanochtend uitgeput was van mijn haar wassen wordt wel om gelachen, maar komt niet helemaal aan. En zit ik gezellig te glimlachen in de kroeg, merkt natuurlijk niemand dat meer dan de helft van de gesprekken zo langs me heen gaan, mijn ogen uit mijn kop branden en ik de boel sowieso niet erg duidelijk zie. Belt iemand op, zal ik automatisch roepen dat het ‘goed’ gaat. Ook als ik net door mijn benen ben gezakt en mijn maag uit mijn lijf heb staan kotsen door een computerspelletje.

Maar goed, ik kan toch moeilijk bij elk schrijfsel vermelden dat ik er zeker een uur op heb zitten zweten zonder dat het wel een erg depressieve bedoening wordt. Of bij elk gesprek de hele waslijst symptomen opnoemen die ik op dat moment ervaar.

Nee … bij nader inzien moeten mensen toch maar gewoon een en ander van me aannemen (n)