Ben altijd wel een wat eh.. aangebrand typje geweest. Dat wil zeggen, in eerste instantie word ik niet snel kwaad. Maar ik stapel op en stapel op en nog meer er boven op, tot een simpel, nietszeggend, pieluttig voorvalletje me tot enorme woedeuitbarstingen kunnen brengen. Dat gaat nergens mee over, nauwlijks voelbaar mijn teen stoten kan al voldoende zijn. Daarbij kan ik niet volstaan met wat geschreeuw of zelfs gevloek, nee gesmeten en gegooid moet er worden! Liefst moet er iets stuk!!! En omdat ik daarbij mens en dier onbeschadigd wil laten, grijp ik het eerste het beste wat voor mijn neus staat.

Inderdaad, een teken van onmacht en slechte zelfbeheersing. Bovendien is het zonde, vooral als er daadwerkelijk iets stuk gaat. Komt nog bij dat het soms vele malen meer frustrerend werk kan opleveren. Zo sloeg ik laatst een anderhalf liter petfles cola tegen de grond. Tot mijn stomme verbazing (en nog grotere woede) sloeg de gehele onderkant eraf en lag de anderhalf liter cola uitgespreid over de vloer, de kastjes en de ijskast.

Ergste is, buiten een lichte opluchting heeft het geen enkele oplossing tot resultaat!!!!! 🙁