Zo, dat is nog eens een onderwerp voor de maandagochtend hee. Kwam via a PositHIV life bij deze column terecht:
Toen ik me realiseerde dat ik echt homo was, zo rond 1983, kwamen net de eerste berichten over een nieuwe dodelijke homoziekte overwaaien uit de Verenigde Staten. Ik herinner me hoe ik in de rij stond bij een Albert Heijn en een voorpagina van de Telegraaf zag met een opgewonden artikel over longontstekingen en zeldzame vormen van huidkanker bij homo’s in San Fransisco en New York. Aids heette toen nog niet eens Aids, het was een naamloos spook. <zeker even verder lezen>
Hoewel ik geen man en homosexueel ben (hier moest ik even over denken, ik ben bisexueel namelijk), herkende ik toch veel in dit intro. De eerste voorzichtige stappen in de sex waren achter de rug toen de eerste geluiden van AIDS in het nieuws verschenen. En ik kan u wel zeggen, dat vond ik zeer eng. Ik was aan de pil dus de condooms waren afgeschaft en nu hoorde ik ineens dat die leuke sex een dodelijke tintje kon krijgen. Vreemd vond ik vooral dat zoveel hetero’s zich er helemaal niet druk om leken te maken. AIDS stond bekend als homoziekte en dus rolden veel hetero’s zich door de schijnveiligheid. Later kwamen er nog vele excuses en smoesjes meer bij, van ‘hij is maagd’ tot ‘ik vertrouw hem gewoon’. Genoeg redenen om vooral geen condom te gebruiken. Zelf ben ik nooit meer zonder condoom de deur uit gestapt tot ik een zeer langdurige relatie had.
Misschien kwam het ook omdat het gehalte homosexuele vrienden in mijn vriendenkring errug hoog was en er in die kringen wel over gepraat werd. Bovendien ben ik wat later in een ziekenhuis gaan werken als voedingsassistent. Mijn beste vriend (en ook homosexueel), ging hetzelfde werk doen en werd op de AIDS afdeling geplaatst. De hoeveelheid vrouwen en heterosexuele mannen aldaar drukten me enkel meer met mijn neus op het feit dat dit een ziekte is die overgegeven wordt door sex, niet door homosexuelen. Bovendien een hele zware afdeling om op te werken, veel van die patienten keerden regelmatig terug en velen overleden. Als je daar eens met mensen hebt gepraat, kijk je in het vervolg wel beter uit … Misschien was het gewoon omdat ik het angstig ben blijven vinden.
Tegenwoordig is de informatie rond HIV en AIDS een stuk beter, de vooroordelen over een HIV-patient verminderd en zijn er medicijnen om full blown AIDS uit te stellen. Toch lijkt het gemak uit begin jaren ’80 door dat laatste weer terug te keren. Opnieuw wanen mensen zich veilig, nu omdat men het idee heeft dat er ‘toch medicijnen zijn’. Nog een onderzoekje eroverheen waarin staat te lezen dat de kans op HIV in Nederland niet zo groot is en hup, de condoom vliegt zo weer het raam uit. Bovendien keert het idee dat AIDS ‘toch vooral’ onder homosexuelen voorkomt terug. Werp ik alleen maar een blik om me heen en ik kan zo een lijstje opnoemen van mensen die veel one-nighters hebben maar amper of nooit condooms gebruiken.
Die vriend waar ik het net over had heeft inmiddels zelf HIV. Hoewel ik hem er niet op zal veroordelen, kan ik er maar moeilijk met mijn hoofd bij. Met alles wat hij heeft gezien en met alles wat hij over HIV en AIDS weet, was hij toch veel te gemakkelijk met sex.
Leave a Reply