Gisteren vertelde ik al dat ik emotioneel een wrak was. Dat heeft meerdere redenen waar ik niet allemaal tegelijk over uit ga weiden. Maar de belangrijkste en meest intense rede is mijn verdriet om Nora, mijn moeder. Op 10 februari 2002 is ze na een lange strijd tegen kanker toch vrij plots overleden. En ik kan niet in woorden uitdrukken hoe ik me daarover voel, hoe erg ik haar mis, hoe oneerlijk dat is en hoe moeilijk te bevatten.

Niet alleen omdat woorden zo nietszeggend zijn. Vind het sowieso moeilijk om erover te praten, zeker op dit log. Altijd het gevoel dat ik het net niet goed kan vertellen, teveel vertel of juist te weinig, geen goed beeld van haar kan geven, niet precies die woorden heb om te vertellen. En bang dat ik mijn vader verdriet doe die hier ook meeleest, hoewel zijn verdriet niet groter kan worden.

Toch begint de behoefte om wel over haar te praten steeds groter te worden. Ik wil haar ook niet verstoppen, ze was een van de belangrijkste personen in mijn leven en zal dat altijd blijven. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet in mijn gedachte is dus is het eigenlijk raar om niet over haar te vertellen. Maar ook nu ik dit typ weet ik niet waar te beginnen, hoeveel te zeggen, welke woorden te kiezen. Misschien beter stapje voor stapje. Af en toe een lieve herinnering of een leuke anekdote.

Vandaag ben ik dus naar het strand geweest. Zij is uitgestrooid over zee, omdat ze zoveel van zee en strand hield. Daar in de schemering, tot aan mijn enkels in de golven en de mist over zee, voelde ik me heel dicht bij haar.