Niet alleen heb ik ME en Fibromyalgie (weke dele reuma), maar ook ben ik in het bezit van een enorme grenzeloosheid. En -het laat niets te raden over – dat is een lastige combinatie zo af en toe Meestal dus. Heel vaak wel eigenlijk  Bijna altijd dan? Het is lastig in elk geval.

Zo kreeg ik het vanavond helemaal in mijn kop, opruimen moest ik! Niet een beetje, welneeeee. Kattenbak verschonen, schoonmaken en stofzuigen! Eigenlijk stonden een was draaien en ophangen, vaatwasser uitruimen en dweilen ook op het programma. Maar goed, dat lukte natuurlijk niet meer. Na het stofzuigen kon ik niet meer normaal rechtop staan, laat staan een dweil hanteren. Tot mijn grote woede, want als ik ergens slecht tegen kan is het iets niet meer kunnen!

Inderdaad, dat laatste ben ik helemaal mooi klaar mee. Want tenslotte is er wel meer wat ik niet kan en al helemaal niet op een dag. Dit was alweer belachelijk veel en begin het nu al te voelen. Mijn psych had er een mooie naam voor, ik heb een ‘aanpassingstoornis’ (type weet ik veel, blijkbaar zijn er gradaties in en ik zit in de hoogste klasse, yahooo!). Vaak weinig aan te doen werd erbij gezegd, en bedankt!

Nu weet u tenminste wel waarom ik me na twaalf jaar ME NOG niet heb aangepast aan mijn situatie … 😉