Leuk hoor, zo’n jong Knoepie (frust). (U weet wel, het kleine poesje wat we in de berm hebben gevonden…) Inmiddels is ze bijna dertien weken en volgens mij is de pubertijd reeds aangebroken. Ze lijkt hierbij wel een redelijk vast schema te hebben. S’ochtends (erm, s’middags dus) als ik wakker wordt ligt ze meestal of naast mijn hoofd of soms wordt ik wakker omdat ze op mijn hoofd ligt. Ik heb mijn ogen nog niet open of een hoop geknor en geknuffel valt me ten deel. dat is prettig wakker worden. Beweeg ik ook maar een teen dan is het rennen en brullen geblazen. ETEN!! Dolly is er blij mee, niet meer de enige die zo om eten loopt te blaten. Pech hebben, CiNNeR moet eerst even rondstrompelen en bijkomen van de nachtrust voordat ze daadwerkelijk richting keuken gaat en met voeder gaat gooien.
Het eten verloopt via een standaard ritueel. Sowieso rent Knoepie als een imbeciel heen en weer vanaf de bak waar het eten van alle dieren in zit naar de ‘kattekamer’ waar het eten terecht moet komen en terug. Daarbij worden de andere katten simpelweg finaal omver gelopen (best knap als je bedenkt dat Dolly de grootte heeft van een kleine poedel), breek ik mijn nek over d’r, vliegen de etensbakjes alle kanten op en raakt Dobber (de hond) op van de zenuwen. De hond krijgt altijd eerst eten, zij springt in die etensbak, de hond blaft haar d’r weer uit en het rennen gaat weer verder. Uiteindelijk kom ik – meestal ongeschonden – bij de etensbakjes van de katten aan, zet ze rechtop en op hun plek. Dan wordt het uitkienen geblazen. Eerst snel Knoepie, dan Dolly en dan Bor. Op die manier is de kans het grootst dat ze alle drie hun eigen eten naar binnen krijgen. Als een gek schrokt ze het weg alsof ze in geen twee weken eten heeft gezien, gromt voor de zekerheid maar flink voor het geval we het allemaal onder haar neus vandaan gaan jatten (wat ik dus ook regelmatig eventjes doe om de baas te blijven) en tussendoor probeert ze ook nog wat van de anderen binnen te krijgen. Dat laatste werkt niet aangezien ik in de weg blijft staan om haar weer een mep terug naar eigen bak te verkopen.
Is er gegeten dan wordt het tijd om eens flink op ontdekkingstocht te gaan. Er is niet veel meer over wat niet al eens van de kast is gevallen maar wie zoekt zal vinden nietwaar! Heb ik haar drie keer uit de boom gevist, van een kast geramd en van de tafel geveegd dan gaat ze op zoek naar andere geneugtes des kattelevens. Sokken die door de kamer gesleept kunnen worden, gordijnen die best meegeven als er lang genoeg aan getrokken en in gehangen wordt, tassen die vandaag misschien wel open gewerkt kunnen worden en in uiterste nood zijn er nog twee katten en een hond die vast wel willen spelen als ze maar vaak genoeg op hun hoofd springt. Niets is veilig en het is de hele dag opletten dat we haar niet per ongeluk meewassen in de vaatwasser of per abuis bij het grof vuil zetten omdat ze in een vuilniszak is verdwenen. Gisteren had ze het voor elkaar om een punaise uit de deurpost te werken en wilde die meteen gaan oppeuzelen (??!) Zo zie je maar weer, hoe katveilig een huis ook is ingericht, men ziet altijd wel iets over het hoofd. Moet wel bekennen dat ik me rot geschrokken ben, alle punaises en lossige spijkers zijn grondig verwijderd uit huis.
Eind van de middag is er zo veel ‘nee, mag niet’ geschreeuwd en is ze zo vaak door mens en dier in elkaar gemept dat een dutje op zijn plaats is. Twee plekjes zijn hoogst favoriet, de grote knuffel Orca die op de bank ligt of de rugzak in een rommelkamer. Is er naar haar zin teveel tegen d’r opgetreden dan is ze wezenloos ziellig en gaat liggen wachten tot ze ‘gevonden’ wordt. Tien minuten knuffelen is dan op zijn plaats en met ziellige mauwtjes tussen het knorren door wordt het in en in trieste verhaal me mede gedeeld. Eenmaal weer opgekikkerd gaat ze maar vast zeuren om de volgende maaltijd, wie weet krijgt ze wel een uur eerder!
Zes uur is het dan echt etenstijd. Het achterlijke ritueel herhaalt zich en ik begin zin te krijgen iedereen achter het behang te plakken. Na het eten is het weer speeltijd maar dan heeft ze redelijk door dat alle krediet van de dag op is en ze beter gebruik kan maken van de balletjes, knijpers, touwtjes en het ‘klimrek’ die voor haar bestemd zijn. Vingers mag ook, dat doet ze heel ‘zachtjes’ zonder nagels.
S’nachts wil ze in de buurt blijven van degene die het langst wakker is. En dan bedoel ik in de buurt! Achter de computer moet ze als het even kan op het toetsenbord en anders toch minstens ernaast, op de bank kan ze op de knuffel Orca hangen die er pal naast ligt. De verhalen van de dag barsten los en ze lult net zo lang tot ze – werkelijk waar -wallen onder haar ogen krijgt. Bizar fenomeen wat ik bij geen enkele kat tot nu toe heb mogen aanschouwen. Misschien omdat de vacht onder haar oogjes heel kortharig en spierwit is dat het meer opvalt? Tis een knoeperig gezicht in elk geval 🙂
Opnieuw herhaalt het eetritueel zich nog een of twee keer. Ben ik vrolijk gestemd krijgt iedereen verdunde melk waar ik meestal halverwege al spijt van krijg aangezien het best lastig is om drie katten en een hond uit elkaar te houden. Maar iets lekkers is ook wel eens fijn.
Naar bed gaan behelst ook weer een heel ritueel. In de dekens hangen die omgeslagen worden, in voeten bijten die beweging vertonen en door het huis heen scheuren alsof ze meedoet aan een hardloop wedstrijd. Ligt iedereen in bed, zijn de lichten uit en reageert er niemand meer op haar gehannes, dan heeft ook zij er genoeg van. Meestal kruipt ze lekker tegen mijn arm aan en valt hard knorrend in en tevreden in slaap.
Zojuist heeft ze de mooiste stunt van de week uitgehaald. Ze rende mee de keuken in, wilde op de grote etenskist springen maar had de vuilniszak die ervoor stond niet gezien. Helaas had ik net alle asbakken in huis daarin geleegd en ze lande er precies middenin. Een enorme poef en rondslingerend as en peuken volgde. Knoepie is volledig grijs en was zelfs zelf onder de indruk ..
Leave a Reply