Afgekeurd!

Vanavond sprak ik iemand die inmiddels ook bijna sinds een jaar is afgekeurd. Bij de bijstand welliswaar, maar het leverde duidelijk dezelfde emoties, gevoelens en bedenksels op. Voer om eens een lang verhaal te vertellen.

De weg naar de WAO was een lange vol hobbels en kuilen. Het begon met de ziekmelding. Dan is er nog het idee dat met de juiste behandeling zo weer aan de slag gegaan kan worden. Helaas bleek er weinig behandeling te vinden en de arbodienst, later het GAK, wilden op geen enkele manier meewerken aan herstel. “Wij zitten hier niet voor u mevrouw, wij zijn er enkel om te beoordelen of u goede gronden voor een ziekteuitkering heeft” was de vaste slogan. Ondertussen stelde mijn werkgever vanaf dag 1 alles in het werk om me zo spoedig mogelijk ontslagen te krijgen en me vooral maar niet meer uit te hoeven betalen. Met hulp van een goede advocaat ging dat ‘feest’ niet door maar ook hij kon niet verhelpen dat mijn contract niet meer verlengd ging worden. Na een half jaar had ik dus in elk geval geen werkgever meer om naar terug te keren.

De eerste ziektewet keuring bij het GAK ging alleen maar over de WAO en dat ik die nooit zou bereiken. Ik kan u wel vertellen dat dat zeer merkwaardige gesprekken opleverde. Daar zat ik dan met mijn papieren en plannen voor therapie. Ik gericht op opknappen en reintegreren, hij gericht op hoe mij zo snel mogelijk te lozen. De mijnheer was ook nog onbeschoft en lomp, wat iets verbeterde toen ik vervolgens mijn vriend mee ben gaan nemen naar elk gesprek. Achteraf denk ik dat het meer als een soort ‘bedreiging’ bedoeld was om te zien of ik wel echt ziek was. Het schijnt dat zo’n behandeling ‘fakers’ afschrikt die snel maar weer aan het werk gaan. Maar mij gaf het gevoel dat ik toaal niet serieus genomen werd. Dat het enkel ging om cijfers en lozen en mijn persoontje er niets toe deed. Crue gezegd: ik voelde me de vloermat waar iedereen overheen dacht te kunnen wandelen.

Tegen de tijd dat de WAO keuring plaats ging vinden, ging het met mijn gezondheid eerder slechter dan beter (goh vreemd) en zag het er niet naar uit dat ik weer zou kunnen werken. Van de keuring herrinner ik me alleen dat er van alles aangevoerd werd als rede om me goed te keuren. “ME bestaat niet”, “U had al ME voor uw arbeidsverleden in ging, dus de klachten en beperkingen tellen niet mee voor deze keuring” (men was van mening dat ik uberhaupt nooit had moeten gaan werken maar vanuit studie een WAJong aan had moeten vragen!?), “Fibromyalgie is hetzelfde als ME”, “Uw huisarts heeft geen verstand van zaken en had nooit de diagnose Fibromyalgie mogen stellen”, “Er is niets aan u te zien en u bent toch hier?” (dus kan ik gerust hele dagen op kantoor doorbengen snapt u) en zelfs: “In deze tijden wordt eigenlijk niemand meer afgekeurd mevrouw”. Verder volgde er een enorme uitleg hoe alles bekeken en berekend werd waar ik niets meer van meekreeg omdat ik eerst een uur had zitten wachten op het gesprek en daarna al platgeluld was over de goede staat waarin ik zou moeten verkeren. De verbazing was dan ook enorm toen ik drie weken later bij binnenkomst bij de arbeidsdeskundige onmiddelijk voor 80-100% werd afgekeurd vanwege de hoeveelheid beperkingen die de keuringsarts had aangegeven. Blijkbaar werd ik serieuzer genomen dan ik dacht.

Al die tijd was ik ongemerkt erg bezig geweest met de keuringen, waar ik op moest letten en hoe ik me staande moest houden. Nu viel dat ineens weg en was ik dan dus afgekeurd. Zo voelde het ook. In plaats van opgelucht en rustiger voelde ik me een sukkel die niet meer nuttig was. Afgekeurd, weggegooid, niet meer nodig .. Dat is niet zo, maar het duurt even voordat het gevoel dat ook weet. Hoewel ik al een jaar thuis zat, zat ik nu echt thuis. Iedereen om me heen zat op zijn werk als ik wakker werd en moest bedenken wat ik eens zou gaan doen die dag. Iemand zei laatst tegen me, ‘ja dan ga je je natuurlijk vervelen’. Dat is eigenlijk niet zo. Afgekeurd worden betekend meestal niet alleen dat iemand niet meer kan werken, de beperkingen hebben invloed op alle aspecten van het leven. Zoals ik mijn werk niet meer kan bolwerken, kan ik ook mijn huishouden of een sociaal leven niet geheel bolwerken. Het gaat dus niet om verveling, maar om het idee. Ik was nu officieel een kneusje.

Ook heb ik me in het begin erg vaak schuldig gevoeld, en soms nog. Ik hou een weblog bij, kan ik dan niet ook werken? Vanmiddag koffiedrinken met die vriendin was enorm gezellig, kan ik dan niet ook werken? Voor het gemak vergetend dat dit log op mijn tijden gebeurd en geen verplichting is en ik er sowieso niet hele dagen in steek. Of dat ik na het minste of gerinste instort, ziek word of moet bijslapen. Wat hier misschien meespeelt is dat ME nog altijd niet overal even serieus genomen wordt. Heel af en toe word ik overvallen door een enorme onzekerheid of ik wel echt ziek ben. Wat weer goede voeding voor schuldgevoelens levert.

Ook heb ik getracht flink te compenseren. Vriendje werkt wel hele dagen dus ik moest van mezelf zoveel mogelijk huishouden voor elkaar krijgen. Ik ben de hele dag thuis dus wilde ik voor iedereen en alleman een luisterend oor of sterke schouder in de aanbieding hebben. Niet werken is maar makkelijk dus ik moet wel altijd een goed humeur opzetten. Needless to say dat dat niet werkt 🙂

Al die gevoelens en emoties kreeg ik vanavond te horen uit de mond van die ander. Blijkbaar ben ik lang niet de enige die zo’n proces moest doormaken …