Besluiten vriendje en ik een spelletje te gaan doen, dan moet dat ook meteen. Niet voor vriendje, die is gewoon relaxed en voor hem hoeft niet alles in een seconde. Maar van mij wel! Het is toch besloten, hup achter die puter dan. Zelfde met roepen dat het eten klaar is (zit niet iedereen al klaar te wachten dan!), alle besluiten bereffende weggaan (ja ja, je haar zit goed!), actie ondernemen (wat zit iedereen nou nog te zitten!) of iets vertellen. Krijg ik niet onmiddelijk een reactie terug, dan zal diegene me wel niet gehoord hebben (woeaaah!!). Wil je me gek maken, stuur een brief waar ik op moet bellen en zorg ervoor dat ik hem na kantoortijden onder ogen krijg. Geeeeeeeeeeez, moet ik een hele nacht wachten voor ik kan bellen!! (Bent u al net zo gestressed als ik?). Loslaten, loslaten, loslaten…niet mijn sterkste kant nee.
Kortom, ik ben onnoemelijk ONGEDULDIG. Wat een zeer merkwaardige gewoonte is als u bedenkt dat ik zelf niet bepaald hard kan lopen en er zeker twee minuten over doe een kleine, makkelijke trap af en/of op te lopen. Of weet dat ik s’ochtends niet erg aanspreekbaar ben omdat ik er zeker een uur over die voor alles een beetje op gang is. Of in gedachten houdt dat ik er na vijf weken achter kan komen dat ik die belangrijke mail nog niet beantwoord heb of een bepaalde verjaardag, gebeurtenis cq situatie met gemak vergeet en de helft van de tijd niet weet welke datum we eigenlijk leven. Nu ik aan het typen ben bedenk ik me dat het lijkt alsof ik vooral ongeduldig ben over acties van anderen!?
Leave a Reply