Lees ik net een bericht over een mijnheer die zijn baby bijna doodgeschud heeft. Hij krijgt een nogal lichte straf in mijn ogen, namelijk 332 dagen cel (de lengte van zijn voorarrest) en TBC met dwangverpleging. Maarre, het wordt nog veel opmerkelijker: “Het is de tweede keer dat de man wordt veroordeeld voor het veroorzaken van een zogenoemd shaken-baby-syndrom. Vijf jaar geleden schudde hij zijn andere zoontje zelfs dood. Hij is volgens het Pieter Baan Centrum sterk verminderd toerekeningsvatbaar en kan niet omgaan met irritaties en huilende kinderen.” Oftewel, hij heeft al een kind dood geschud maar het is gewoon mogelijk dat hij binnen vijf jaar in een situatie komt waarbij hij dat opnieuw kan doen???

Doet me denken aan een interview met het Pieter Baan Centrum een jaar geleden. Toen ging het over moordenaars en het gedachtengoed dat iedereen – wat het delict ook is geweest – een tweede kans verdiend. Veel van die ‘herkansers’ gingen bij het eerste het beste weekendverlof al de fout in en veelal wist men daar al dat het tricky zou zijn de personen in questie weer los in de maatschappij te laten ronlopen. Maar dat was voor de mevrouw van het Pieter Baan Centrum geen enkele rede om niet iedereen een tweede (en vaak derde, vierde etc) kans te gunnen hoor!

Nou ben ik echt niet het type wat zich vastklampt aan het ‘eens-een-dief-altijd-een-dief’ principe. Maar de geitenwollensokken club (mijn excuus voor een ieder die graag geiten wollen sokken draagt) die Pieter Baan heet staat wel extreem aan de makkelijke kant. Dit tweede kind heeft zeer zwaar hersenletsel overgehouden …