Zo, tijd om ff wat achter de computer te hangen voor ik – heel wat beter dan vannacht waarschijnlijk – ga slapen. Mijn vader gaat nog steeds onnoemelijk goed. Dat is zeer relatief natuurlijk. Hij ligt nog op de Intensive Care en kan zich lichamelijk niet beroerder voelen zo’n beetje. Maar alleen al het feit dat hij me dat nu kan vertellen is een geweldig verschil met gisteren! Hij vond zelf dat hij morgen wel naar huis kan 😉 Maar goed, eerst maar wat van de wirwar aan draden, pluggen, en infusen kwijt zien te raken zodat hij een slokje water kan nemen zonder dat alles gaat rinkelen omdat er wat bekneld, los of dicht raakt. Als het vannacht zo blijft gaan als nu mag hij morgen al naar zaal, dat had toch niemand gedacht hoor afgelopen nacht!
Wat ik ontzettend lief vond was dat hij vanmiddag al vroeg hoe het met de hond was (dat gaat overigens ook beter) en me op mijn hart drukte dat ik wel goed moest eten en uitrusten enzo. Onnoemelijke lieve man toch, zelf zoveel pijn en misere en zich dan druk maken om ons. Hij had ook nog niet zo door hoe slecht hij op het randje gebalanceerd had denk ik, was nog wat laconiek aan het doen en grapjes aan het maken. Het besef kwam vanavond pas eigenlijk, toen reageerde hij wat ontzet, bijna verontwaardigd. Tja, gelijk heeft hij, het had gewoon een standaard operatie moeten zijn nietwaar. Wordt hij wakker op een rotplek en blijkt het ook nog een dag later te zijn!
Enfin, ben behoorlijk gesloopt inmiddels. Heb de verbetering gevierd met chocomel, een flinke jankbui en wat paracetamol. Heb net nog even gebeld en hij ligt rustig te slapen.
Leave a Reply