Ter waarschuwing, dit is niet bepaald een gezellig stuk, vandaag was niet de dag der dagen.

Mijn vader is geopereerd maar hoewel hij nu stabiel lijkt te zijn, ging het niet echt goed vanmiddag. Na de operatie heeft hij een nabloeding gehad en is opnieuw geopereerd. Daarbij had hij veel bloed verloren, stolde zijn bloed daarom niet meer en zakte temperatuur en bloeddruk naar schrikbarend lage waardes. Vanaf vanavond ligt hij dan ook op de Intensive care. Ze hebben hem veel bloed en vocht toegediend, aan de beademing gelegd, een morfinelijn gegeven en hij wordt kunstmatig in slaap gehouden zodat zijn lichaam alleen gericht hoeft te zijn op herstel. Mocht gelukkig toch even op bezoek gaan vanavond, ook al was hij niet bij. Heb wat tegen hem gepraat ook. Ze zeggen wel dat hij niets mee zal krijgen maar goed, je kan nooit weten toch? Misschien voelt hij ergens toch dat er iemand is. Moet zeggen dat het een raar idee is dat ik dit nu zit te schrijven terwijl hij het zelf nog niet eens weet allemaal. Zal voor hem raar zijn om te lezen later waarschijnlijk…

Enfin, ik mocht dag en nacht bellen om te informeren hoe het met hem gaat dus dat heb ik een uurtje geleden ook gedaan. Hij had geen bloed meer nodig en alles was erg stabiel op het moment, dat is heel erg goed! De bloeding is een paar uur geleden gestopt. Deze ochtend om acht uur zullen ze stoppen met het slaapinfuus (indien stabiel gebleven dan) en dan zal de beademing er ook snel af mogen. Hopelijk is hij s’middags al een klein beetje aanspreekbaar. De verpleging is ontzettend lief moet ik zeggen en het is wel fijn dat ik zo vaak mag bellen.

Vond het sowieso een onnoemelijk zware dag vandaag. Er kleven enorm zware herinneringen aan dat ziekenhuis en het achterlaten van mijn vader daar vanochtend vond ik al een verschrikking, ook al zou het een standaard ingreep zijn dachten we toen nog. Onze hond werd ook nog flink ziek maar gelukkig vonden we een hele lieve dierenarts en is ze volgestopt met antibiotica’s en pijnstillers, over een week moet ze er weer bovenop zijn. De chirurg die belde met het slechte nieuws over mijn vader heeft vijf minuten zitten vertellen over de ‘tegenvaller” voordat ik los gepeuterd kreeg dat het wel goed afgelopen was, voor communicatie scoorde hij niet zo hoog dus. Hij vond het ook moeilijk om te vertellen denk ik maar ja, ik zat door het plafond van de schrik. Daarna in het ziekenhuis bleek de situatie slechter dan gedacht en ik heb me zelden zo moedeloos alleen gevoeld denk ik. Werd wel geweldig opgevangen en ze waren ook overwegend positief daar, maar dat maakt het er toch niet minder om. Vriendje zit veel te ver weg (die moet werken) en ook bellen we de hele dag door mis ik hem verschrikkelijk nu.

Je bedenkt ook zulke stomme dingen in dat soort situaties. Zo moest ik ineens denken ‘goh, nou kan mijn vader geen voetballen kijken vanavond’. Inderdaad, het is volslagen onbelangrijk maar het menselijk brein is dan ook een raar iets.

In ieder geval ben ik onnoemelijk opgelucht dat het vannacht wat beter gaat met hem. Hij heeft dit echt, echt niet verdiend hoor. Zelf zeg hij vaak “Het leven is hard en vol gevaren”, vandaag weer eens een waarheid als een koe.

Onnodig te zeggen dat de algemene beschouwingen volslagen langs me heen gegaan zijn en politiek me even gestolen kan worden. Ga maar proberen wat te slapen, morgen verder ..