Afgelopen vrijdag moest ik met een hoop spullen van mijn pa naar het ziekenhuis zien te komen. Omdat ik behoorlijk brak was heb ik de stoute schonen aangetrokken en een kennis van mijn vader gebeld met de vraag of ze mee wilde op visite en me dan en passant ook misschien even op wilde halen. Dat is misschien niet zo brutaal ware het niet dat ik haar nog nooit ontmoet had 🙂 Enfin, ze wilde graag op visite en kwam me natuurlijk wel even oppikken, dus dat was fijn en goed geregeld.
Het was nogal warm dus zonder nadenken probeerde ik het autoraampje naar beneden te draaien om er snel achter te komen dat dat wat stroef ging. Maar lucht is lucht, niets aan het handje. Inderdaad, tot het raampje weer dicht moest! Hoe ik ook zuchte en steunde, draaide en trok, het raampje wilde niet meer dicht. Zij kreeg het ook niet voor elkaar en daar stonden we dan. “Als we allebei onze handen tegen het raampje drukken en dan omhoog duwen, lukt het wel” stelde ze voor. Zo gezegd zo gedaan. We tilden de rechterkant van de auto zowaar een stukje van de grond, maar het raampje hield stand!! 😛 Uiteindelijk hebben we het op een kiertje moeten laten.
Leave a Reply