Ons lief hondje moet pillen. Vieze pillen, rottige pillen en dan ook nog twee per keer. Gelukkig had ik mij in een ding vergist, de pillen hoeven niet in een stuk naar binnen. Dat scheelt, het blijkt namelijk ook een onmogelijke taak te zijn. Zelfs mijn vader – die ervaring heeft in het openrukken van hondenbekken om pillen achter in de strot te duwen – kreeg het niet makkelijk voor elkaar. Maar na vijf keer trekken, duwen en terug van de vloer schrapen zit het meeste van de twee eerste pillen er in.

Ze bijt ook, de hond dus. Niet gericht een hap uit de kuit ofzo, maar een flinke op elkaar zetten van de tanden terwijl mijn vingers er nog tussen zitten. Na de vierde poging wilde ze zelfs tegen me gaan grommen, maar dat was nog net een stapje te ver. Haar schuine, boze blik en een hoop gesnuif gaf echter wel aan dat ze me even helemaal niet aardig meer vond.

Daarna kwam het roepen hoe geweldig ze is, het kwispelen omdat ze dat zelf ook vindt en een lekkere plens melk om de duidelijk gore smaak van te vroeg uitelkaar gevallen pillen in speeksel weg te krijgen. Ondanks de liefde en melk houdt ze me met argus ogen in de gaten en werpt vol afschuw nog een blik op het doosje waar de vieze dingen vandaan komen. Nog maar negen dagen te gaan ..

Ik zou het ook achterlijk vinden als mijn bek werd opengerukt doordat mijn lippen tegen mijn tanden gedrukt worden, er tot kokhalsen toe een goor spulletje in mijn strot geduwd wordt en ik vervolgens innig geknuffeld raak en een frietje voorgeschoteld krijg terwijl ik geen clue heb waar dit al voor dient 😛