Er moet mij iets van het hart. Hoewel ik weet dat mensen het niet vervelend bedoelen krijg ik de laatste tijd weer vaak de opmerkingen: “Het kan ook nooit goed gaan bij jou/jullie he?”, “Ow, is er alweer wat?” , “Ja, bij jou/jullie is er ook altijd iets” en misschien wel de ergste “dat is echt iets voor jou/jullie zeg!”. Meestal gepaard gaande met een brede, sullige grijns of zogenoemd ‘grappige’ ondertoon.

Nou is het inderdaad zo dat er de laatste jaren nogal wat gebeurd is en ook niet de minste dingen. De laatste gebeurtenis die bovengenoemde opmerkingen op lijkt te wekken is de operatie van mijn vader, die bijna fataal was afgelopen. Hoewel ik weet dat de mensen die de opmerkingen maken – op het moment dat het ergste voorbij is overigens – het niet slecht bedoelen of gewoonweg niet meer weten wat te zeggen, irriteert het me desalniettemin mateloos. Het gaat hier tenslotte niet om een van mijn vele struikelpartijen of grappige blunders waar iedereen hard om mag lachen, maar om intense zaken die mij heel erg diep geraakt hebben en veelal nog raken. Zaken waar ik dagen zo niet weken of maanden van wakker heb gelegen, vele tranen om heb vergoten en die nooit ‘echt iets voor jou’ zijn.

Dus bij deze: als je niet weet wat te zeggen, zeg dan maar niets …