Oef, ineens lag hij in de bus. Lang op gewacht wilde ik dat het nog even uitgesteld zou zijn. Inderdaad, mijn afspraak voor een herkeuring WAO lag op de mat. Op 28 oktober mag ik een half uur tot een uur komen praten. Toen ik de logo op de envelop zag schoot ik al diep in de stress en ben nog steeds wat aan de nerveuze kant.
Misschien vraagt u zich af waar ik me druk om maak. Echt ziek is echt ziek en dat ziet zo’n UWV-arts toch zeker ook wel. Dat dacht ik anferhalf jaar geleden ook! Maar niets bleek minder waar. De WAO-keuring begon feitelijk al bij de eerste ziektewetkeuring waardoor ik het genot van drie gesprekken van een uur mocht meemaken. De gesprekken waren horror, het leek wel een spelletje ‘hoe-kunnen-we-CiNNeR-zo-snel-mogelijk-deze-voorziening-uit-werken. Eerst was ME geen ziekte, niet objectiveerbaar staat daar gelijk als niet bestaand. Toen was Me ineens wel een ziekte maar telden de meeste beperkingen niet omdat ik al ziek was voooor mijn arbeidsverleden begon en had ik nooit moeten gaan werken maar eerder een uitkering aan moeten vragen. Verder kwam ik goed uit de medische test, tenslotte kon ik wel eenmaal in zijn hand knijpen en met wat moeite en zijn hulp kon ik bukken en door mijn knieen buigen, dus mankeerde ik weer niets. Nog een ruzietje tussendoor omdat mijn artsen niet snel genoeg naar zijn zin met verklaringen over de brug kwamen (terwijl bleek dat de aanvragen ook niet verstuurd waren!). De diagnose Fibromyalgie van mijn huisarts was niets waard, de man zou zijn vak niet goed verstaan en dus werd de diagnose opzij gelegd. Vervolgens werden zaken van twaalf jaar eerder uit de hoge hoed getoverd als rede van mijn ziek zijn, ik ben ooit overspannen geweest en tja, dan veroorzaak je zelf de ellende nietwaar. Ook een goede rede om me eventueel goed te keuren was het feit dat in de toekomst ME toch op de zwarte lijst zou komen en in het kader van toen de plannen Donner kon hij me net zo goed nu alvast goedkeuren(?). Ow en ik werkte zo weinig uren dat WAO niet toegekend zou worden voor zo’n superklein bedrag. Nadat hij zag wat ik per uur verdiende, werd dat argument gelukkig niet meer gebruikt. Dit alles werd doorspekt met ‘U begrijpt toch zeker wel dat u noooit in de WAO terecht zal komen’, ‘we zijn hier niet voor u, we zijn hier om te beoordelen of u wel waarheid spreekt’ en de prachtige, wat meer persoonlijke ‘U liegt toch niet tegen ons he?’ Met naieve openheid had ik mijn gehele medische historie op tafel gelegd en elk gesprek bekroop me meer het gevoel dat elk detail tegen me gebruikt werd.
Daarnaast wist hij zeer onbeschofte opmerkingen te plaatsen die ik hier niet allemaal kan herhalen. Om wel aan te geven hoe ver het strekt, toen ik een week na mijn moeders overlijden op mijn eerste keuring verscheen werd me als eerste duidelijk te verstaan gegeven ‘dat ik daar nu wel genoeg overheen moest zijn’. Toen ik datzelfde gesprek na een half uur kruisverhoor ging huilen, kreeg ik te horen dat ‘huilen niet helpt hoor, hou daar maar mee op’. Niet nodig te vertellen dat ik totaal overstuur daar vertrokken ben. Overigens toen met het laatste gesprek vriendje mee was, werd het gesprek een heel stuk beleefder!
Enfin, uiteindelijk werd ik – tot onze totale verbazing – bij de arbeidsdeskundige binnen een aantal minuten volledig afgekeurd. Dat gebeurd niet als er niet aardig wat beperkingen uit het medische gedeelte van de keuring voortvloeien, blijkbaar had de UWV-arts me serieuzer genomen dan ik ook maar kon vermoeden. Waarom de keuringen op zulke achterlijke wijze moesten verlopen is me een raadsel.
Toch zou ik me nu niet zoveel zorgen moeten maken. Sowieso helpt het toch niet! Maar verder zal ik nu een andere arts en een ander contactpersoon treffen. En dan kan zo’n keuring geheel anders verlopen, daar is geen voorspelling op te doen. De willekeur van keuringen is echt enorm. De een wordt met een minderwaardigheidscomplex in enkele minuten afgekeurd, de ander moet half dood voor het bureau liggen. Dit al geheel afhankelijk van wie je treft. Verder ben ik al volledig afgekeurd zonder reintegratiemogelijkheden en zijn er verklaringen van verschillende artsen over mijn medische toestand. Die is momenteel eerder slechter dan beter geworden dus tja…wat maak ik me zorgen. Het is meer het trauma wat me ongerust maakt.
Leave a Reply