Las net een schrikbarend verhaal bij Not So Simpel over CGT (cognitief gedrags therapie), ME en haar (rottige) ervaringen daarin. Het blijft toch verbazenwekkend dat iets snel als psychisch bestempeld wordt, terwijl er eigenlijk gezegd zou moeten worden ‘we weten er geen ruk vanaf’. Tenslotte is er lichamelijk welliswaar niets (erm, niet voldoende om de wezenlijke oorzaak te bepalen) gevonden, maar psychisch ook niet!

Zoals een waard is vertrouwd hij zijn gasten denk ik altijd maar. Als een wetenschapper de patient per definitie de schuld geeft omdat de lichamelijke staat niet opknapt van zijn theorie, is dat misschien wel om te verbloemen dat er bij hem zelf psychisch iets verkeerd is.

Namelijk: de neiging alles te negeren en te ontkennen, met name het feit dat hij zelf wel eens verkeerd zou kunnen zitten….