Lennard merkte in mijn commentsysteem al op dat het wat merkwaardigs heeft dat iedereen me de WAO ‘in wenst’. Het klinkt inderdaad vreemd als je het zo zegt 🙂 Maar als je niet kan werken en dagelijks verhalen hoort over arbeidsongeschikten die goedgekeurd worden, ME en Fibromyalgie op ‘de’ zwarte lijst zal komen en iedereen weer aan de slag moet zien te komen, dan is afgekeurd worden de beste optie. Moet bekennen dat het voor mij ook een dubbel gevoel oplevert. Afgekeurd worden is gewoon niet leuk, het voelt nogal als afgeschreven raken. Het is alleen niet anders en ook ik heb een inkomen nodig.

Enfin, vandaag had ik dus mijn medische keuring. En ik kan wel zeggen: het viel alleszins mee!! Deze keer kreeg ik een gesprek met een prettige, rustige mijnheer die heel wel op de hoogte bleek van ME. Hij was Belg, misschien dat dat meespeelt. Alle Belgische artsen die ik ooit gezien heb, waren beheerst en rustig. Hoe dan ook, ik had het gevoel dat er echt geluisterd werd. In plaats van verdedigen kon ik echt vertellen en uitleggen. Nog niet makkelijk, sommige symptomen zijn maar moeilijk te omschrijven. Vooral de vraag: “beschrijf de pijn” kostte wat hoofdbrekens en omslachtig uitleggen. Maar hij wist het gesprek goed te sturen en denk dat we er wel uitgekomen zijn. Verder nog een tijd over Belgische artsen en ME gepraat en een telefoonnummer meegekregen van een Belgisch ziekenhuis. Kijk, dat is nog eens wat anders dan “we zijn hier niet voor u”. Uiteindelijk kwam er ongeveer hetzelfde boven als uit de eerste keuring, alleen dan in een prettig gesprek en een fijne benadering. Zo kan het dus ook!

De verwachting is dat ik opnieuw afgekeurd zal worden en hoe gek dat ook klinkt, voor mij is het fijn. Achterdochtig als ik ben, ben ik pas echt zeker als de brief op de mat ligt natuurlijk 🙂

Tot zover deze summiere samenvatting. Ikke erg kapot dus eventuele details komen misschien nog wel. Ikke ook opgelucht, dat mag duidelijk zijn 😉

Iedereen nogmaals bedankt voor de onnoemelijke hoeveelheid support! (e_09)