Vanavond hebben we naar ‘de Prehistorie’ zitten kijken, een programma op de Belg waarin teruggeblikt wordt op een specifiek jaar. Deze keer: 1997. Sowieso vond ik het geheel wat klungelig gebracht. Vrolijke muziekjes van jaren ervoor of juist daarna, achter beelden van aardverschuivingen en overstromingen. Maar het was ook wat depressievig, enkel rampen en overleden mensen passeerden de revue. Terwijl er in elk jaar toch ook wel iets leuks gebeurd is, mag ik hopen?

Enfin, normaal ben ik verzot op zulke programma’s. Leuke herinneringen ophalen en terugdenken hoe je er zelf bij zat, hoe je eruit zag en wat je deed in dat jaar. Maar deze keer kwam de nostalgie met een lichte depressie. Niet alleen vanwege de donkere inslag van het programma zelf (hoewel het aardig meewerkte). Maar omdat ik bij vrijwel alles dacht ‘is dat nog maar zo kort geleden?’. In 1997 logeerde ik bij vrienden die later over me heen wandelden en die ik nu dus niet meer zie. Studeerde ik nog al ging dat al aardig krakkemikkig. Had ik nog geen diagnose ME en negeerde ik mijn ziek zijn vele malen beter dan tegenwoordig nog mogelijk is. Ging ik nog wel eens uit en bezocht mensen. Leefde mijn moeder nog en hadden we geen vermoeden wat er zou komen. Ik had een andere vriend, ben daarna nog drie keer verhuist en nou ja … Eigenlijk was elk aspect van mijn leven anders dan nu. Maar vooral voelt 1997 als twintig jaar geleden.

Blijkbaar is er zoveel gebeurd in de tussenliggende jaren dat de tijd niet vliegt maar gevoelsmatig juist traag als stroop gaat. Vreemd om me dat te realiseren. Voor ik met mijn ogen kan knipperen is er een week voorbij of is het alweeeeer bijna Kerst. Maar aan de andere kant lijkt alles verschrikkelijk lang geleden en telt elk jaar voor tien. En daar moest ik vanavond toch even om slikken ..