Nee, het is geen volle maan vannacht. Ook ben ik niet bang voor de boeman in de kast of de adder onder het bed. Mijn vriend slaapt als een roosje, dus het is ook niet het zagen van planken of knarsen van gebitsonderdelen wat mij van het bed weg houdt. Maak me niet meer zorgen dan normaal, het piekeren zou ik best onder de dekens kunnen doen. En stiekem ben ik behoorlijk doodop.

Het komt door de hond en haar aanval van diaree. Om half elf begon de ellende en inmiddels heb ik zes keer buiten gestaan en ben eenmaal een haf uurtje bezig geweest met poep van ons tapijt te schrapen (Voor een van ons ook maar een teen in een schoen had kunnen stoppen was het leed al geleden). Om niet zelf over mijn nek te gaan een flinke klodder dampo onder de neus gesmeerd (mijn neus dus, niet die van de hond ocherm). Met als enige voordeel dat ik nu alleen nog eucalyptus ruik.

Ze ligt nu naast me redelijk onrustig te wezen, dus ik vrees dat ik over tien minuutjes weer in de vrieskou sta. Lastige is dat ze het net red om een keer paniekerig te piepen en we dan al zo’n beetje buiten moeten staan. Zou ik daarvan eerst wakker moeten worden en ook nog iets van kleding aan moeten zien te krijgen, ziet het er niet naar uit dat het tapijt verschoont blijft van verdere kliederboel. Zij ongelukkig, ik ongelukkig en dus geen optie. Vriendje is er een waar je een kanon naast kan laten afgaan, wakker worden is er niet bij. Gelukkig is hij wel een vroege. Waarschijnlijk eindigd het ermee dat hij het kan overnemen als ik naar bed ga.

Hoewel je zou zeggen dat ook hondjes een keer leeg raken!