“Handig hoor, als je al een oudere poes in huis hebt. Daar leert de kleine veel van. Een soort hulp in de opvoeding zeg maar.” De optimistische woorden van mijn dierenarts. Te optimistisch blijkt wel. Want niet de kleine maar de oudere jongere hier in huis leert bij. Vooral kattekwaad wel te verstaan!

Heb mijn laatste glas chocomel uit het pak gewurmt, peukje gedraaid, video startklaar. Even een kopje weg zetten en dan genieten maar. Helaas, bij terugkomst hangen er twee kattekoppies in mijn glas. Het is dringen, zo breed is zo’n glas tenslotte nou ook weer niet. De helft ligt er naast op de tafel, de rest drijft vol met kattehaar. Onder luid gevloek mep ik om me heen en de kwade demonen stuiven elk een andere kant op. Aan hun koppies te zien mag ik meppen tot ik een ons weeg, zij hebben lekker genoten van de laatste chocomel.

Er ligt een zakje pepernoten op mijn bureau. Doe er al dagen mee, lekker af en toe een pepernootje. Een maal vergeet ik bij het verkassen naar een andere kamer de deur achter me dicht te doen. Het duurt even voor ik het gekraak kan plaatsen, de pepernoten! Inderdaad, met zijn tweeen gaat het veeeeel sneller. Zo’n zak open breken. En beter dan de hond gebruiken, die vreet meteen alles op he? Pepernoten waren wat te hard voor kattetandjes zeker, dus hebben ze op alle nootjes lopen zuigen en sabbelen. De kleffe drek die ooit pepernoot was kon de vuilnisbak in.

Knoepie (de kleine) komt van buiten en is altijd erg bang dat we na plaatsen van eten, het elk moment zo weer weg kunnen grissen. Je weet het maar nooit met die mensen. Een hoop gegrom, gegraai en gebijt is de dank voor de stinkdure kattebrokjes. Dolly (die grote ja) denkt zeker dat al dat agressieve gedoe werkt. Dus na het een paar keer aangekeken te hebben besloot zij de puberjaren over te doen en me ook maar eens flink in mijn vingers te bijten. Dat was na twee keer een enorme lel wel afgelopen gelukkig, maar ik blijf nog even voorzichtig optimistisch.

Kleine katjes vinden het prachtig om aan te komen dartelen en dan pardoes in je trui te springen. Mag niet en leren ze met een hoop ‘nee’ wel af natuurlijk. Dolly is nogal jaloers van aard. Ik moet ook nageven, een kat ter grootte van een kleine poedel die in je kleding cq lichaamsdelen gaat hangen, krijgt wel een flinke portie aandacht. Of het de aandacht is die ze wil, betwijfel ik ten zeerste.

Nou ja, ieder die wel eens een klein katje heeft meegemaakt kan de lijst wel aanvullen. Wasrekken die naar beneden komen, wasgoed wat overal mee naar toe gesleept wordt, planten opvreten en banken bekrabben. Wat de kleine kan, herinnert de grote ook wel uit een vaag verleden. Dolly goes retro en beleeft haar jonge jaren weer opnieuw.

Een poes met een midlife crisis of wellicht een nakomeling-complex?