Overal om me heen hoor ik het. Bijna kerst. De dagen van licht en warmte. Van de geboorte van een kind. Van samen zijn en vrede op aarde. Van lief zijn voor elkaar en samen delen. Of minstens van gezelligheid. Warme chocolademelk en cadeaux onder de prachtige boom. Hopelijk sneeuwt het, een witte kerst is nog romantischer.

Overal om me heen hoor ik het. Ruzie over de hoogte van de boom, het soort boom, over met of zonder kluit. Over wat voor lichtjes, ballen, thema’s en slingers. Over wie de lichtjes zo heeft opgeborgen dat ze nu allemaal in de knoop zitten. Over verplichte familliebezoeken en hoe daar onderuit te komen is. Over commercie en volvreten. Met op het nieuws maar weinig te merken van die vrede op aarde. En toegenomen zelfmoorden en eenzame mensen deze donkere dagen van kerst. Hopelijk vriest het niet, dan glibberen de wegen weer dicht.

Het gekke is, deze tegenstellingen hoor ik uit een en dezelfde personen komen. Blijkbaar is kerst wel intiem samen delen zolang dat maar niet met de schoonouders is. Is de boom prachtig en hoort het elkaar het hoofd in slaan vanwege de ballen en lichtjes er gewoon bij. Wordt de kerststop van een dag in oorlogstijd gezien als vrede op aarde. Is het idee van een cadeau goed genoeg mits er wel genoeg geld tegen aan gesmeten is. De chocolademelk is alleen lekker ter afsluiting van een enorm zes gangen dinee, graag met wild op het menu. En sneeuw is goed zolang het niet koud wordt.

Bent u ook zo complex met de kerstdagen?