Omdat elke Roosendaalse instantie net buiten bereik van openbaar vervoer is geplaatst en bovendien altijd afspraken voor tien uur s’ochtends wenst, moet ik regelmatig uitleggen dat ik chronisch ziek ben. Dat tracht ik altijd zo kort en bondig mogelijk te doen. Maar op een of andere manier loopt dat altijd uit op ongeveer hetzelfde.

Eerst de vraag “U heeft watteh?” Na enige uitleg wat het inhoud altijd even een grapige ijsbreker als “ow dan kunt u lekker veel in bed liggen” ofzo. Na wat meelachen als een boer met kiespijn – ja ja, die mensen kunnen er niets aan doen dat ze niets weten blah blah en dat geeft ze een vrijbrief voor ongelovelijk stomzinnige opmerkingen – herhaal ik dan maar waar ik voor bel. En dan gebeurd het merkwaardigste…

Veel mensen worden blijkbaar overvallen door het gevoel te moeten compenseren. Ik chronisch ziek? Ha!! Dan zullen zij wel eens even vertellen waar hun allemaal wel niet mee te kampen hebben. Dus krijg ik te horen hoe vroeg ze elke dag op moeten, hoe druk het is, dat ze vorige week griep hadden of hun schoonzus is geopereerd en de hond is overleden. Meestal raken ze langs de weg ook nog geirriteerd richting mij want zij hebben het ook moeilijk hoor!! Waarop eeuwig de vraag komt “Realiseert u zich dat wel?”

Meestal onderdruk ik de neiging om te zeggen ‘Goh, ik dacht dat ik enkel een formulier aan wilde vragen maar nu u het zegt, ik heb u buitengewoon gekwetst met mijn chronisch ziek zijn. Mijn excuus, ik hang onmiddelijk op!”

Een medewerkster van de Sociale Dienst maakte het overigens nog gekker. Toen ik me lichtelijk opwond omdat ze de grootste lol had dat ze me daarheen had laten komen terwijl dat niet nodig bleek… Nee moment, iets specifieker: Ik moest echt zelf langskomen, ziek of niet. Aldaar bleek dat helemaal niet te hoeven en had alles gewoon opgestuurd kunnen worden. Dat was natuurlijk lachen he!! Ook dat ik er beroerd uit zag en slecht liep was hylariteit alom. Toen ik daar geirriteerd op zei dat ik het niet zo grappig vond, werd ze geweldig kwaad. Want “misschien ben ik ook wel ziek. Ben ik verkouden ofzo. Dat ben ik namelijk ook weet u (ja, de enorme mintwalm en een bureau vol gore volgesnoten zakdoekjes gaf wel een hint). En nu raakt u geirriteerd en dat zou wel eens het effect kunnen hebben dat ik me ga opwinden. En dat ik dan een hoestbui krijg en wie weet zelfs overlijd in een doodsroggel. U als chronisch zieke zou toch wel beter moeten weten!”

Enfin, vertel mij nu niet dat ik gestoord ben in deze …