Sommige lezers wisten het al, de meeste waarschijnlijk niet. Al een maandje of vierentwintig ben ik op zoek naar hulp bij verwerken van de gevolgen van mijn beperkingen. Het laatste jaar van je studie niet af gemaakt krijgen, om de paar jaar je ambities naar beneden bijstellen en dan uiteindelijk zelfs een klein aantal uren freelance werk niet volhouden, dat frustreert wel eens. Mij frustreert het tenminste enorm en het is er langs de jaren niet veel minder om geworden.

Inmiddels heb ik verschillen peuten en behandelaars gezien bij zowel het GGZ als Maatschappelijk werk en vandaag kwam het hoge woord dan, daar is geen hulp voor! Er zijn hulpgroepen, supportgroepen, zelfhulpboeken, individuele therapieen en rouwgroepen te over voor zowel degeen die met een probleem of issue kampt als de partner, ouder, kind of anderzins directe omgeving van die persoon. Maar het verlies van capaciteit door ziekte .. Nee, daar kan blijkbaar niemand wat aan doen. Tja, tenzij je er een depressie van oploopt of liever nog een psychiatrische stoornis. Maar ‘helaas’ bezit ik geen van beide en dan houdt het toch al eh .. traag op.

Begrijp me niet verkeerd, meest van de geziene peuten en behandelaars zijn goede mensen met goede intenties. Langs de weg hebben ze me wel andere dingen geleerd en dat is mooi. Maar het is toch wat sneu dat er 24 maanden overheen moet gaan om te kunnen stellen dat er in een specifieke hulpvraag niet voldaan kan worden in dit land vol geitenwollensokkenbreiers.

‘Gewoon’ maar accepteren dus .. *zucht*