‘Hoe gaat het?’. Een vriendelijke vraag die soms onverhoopts wat problematisch kan uitpakken. Tot voor kort riep ik gewoon ‘goed, en met jou?’. Maar daar ben ik van teruggekomen. Vooral omdat deze ow zo simpele beleefdheidsvraag kon transformeren tot strikvraag. Menig vriend riep namelijk al snel “Ow, dan kan je vast wel mee *een heleboel totaal afmattende activiteiten* vanmiddag”. Tja, meestal gaat dat helemaal niet en ben ik verplicht toch maar op te biechten dat het ook weer niet zoooo goed gaat. Dat is dan weer voor alle partijen lullig. Dus antwoord ik tegenwoordig maar ‘redelijk goed’, op enthousiaste toon ter compensatie. Dat kan tenminste nog alle kanten op. Ja, ik zou ook telkens wat preciezer aan kunnen geven hoe het echt gaat. Maar dat wordt na twaalf jaar wat vermoeiend en ik denk niet dat het gewaardeerd zal worden eerlijk gezegd 😉
Ook nog wel eens lastig, mensen die je al heeel lang niet gesproken hebt. Die gaan natuurlijk vragen wat je doet voor de kost. Liegen is niet mijn stijl dus tja, opbiechten dat ik in de WAO zit dan maar. Op zich niet erg, ware het niet dat mensen dan graag willen weten waarom je in de WAO zit te hangen. Nou ja van het een komt het ander en voordat je het weet vinden mensen het wezenloos rot voor je allemaal. Heel goed bedoeld natuurlijk, daar niet van. Maar ik vind het persoonlijk een moeilijk moment. Heb mezelf er vroeger zelfs wel eens op betrapt contact wat te laten verwateren simpelweg omdat ik er niet aan wilde te vertellen dat ik mijn studie niet had gered of niet meer werkte of iets. Dat laatste heb ik ook weer afgeleerd, je weet nooit wat voor leuke contacten je misloopt tenslotte. En u heeft gelijk, eenmaal over die drempel blijft er genoeg te kletsen over.
Leave a Reply