[[image:mouth.jpg::right:0]]
Het is wel eens tegen me gezegd. Zelf heb ik dat gevoel ook wel eens. Niet dat het echt erg is ofzo. Maar opvallend wel. En toch wat vreemd, ook. En heel soms een beetje jammer zelfs.

Het lijkt wel eens of sommige mensen online de neiging hebben me wat ‘zachter’ te behandelen als ze erachter komen dat ik chronisch ziek ben. Kritiek wordt af en toe overdreven mooi verpakt (en daarom door mij soms niet opgepakt). Discussiepunten enigzins afgezwakt. Sarcastische grapjes vergezeld met compenserende woorden voor het geval ik het verkeerd op zou vatten. Alsof chronisch ziek betekend dat de ziel aan de tere kant is. Hoewel dat misschien te sterk gesteld is. Het lijkt meer een onbewust automatisme te zijn. Vermoedelijk gewoon sympathiek bedoeld. Net een toon lager zeg maar. Zoals je zachter gaat praten als iemand op de bank in slaap gevallen is.

In elk geval nergens voor nodig. Ik doe het zelf tenslotte ook niet. En nog iets met zachte wonden en stinkende heelmeesters enzo.

Wat niet wil zeggen dat u me vanaf nu de huid mag volschelden natuurlijk 😉