Zaterdagochtend (ok, de maatschappij noemt het middag) stond ik ermee op. Een mentale luchtigheid die ik lang niet gevoeld had. Alsof ik vrijdag voor het laatst van me af geschreven had. De bagage nog aanwezig, maar alles op zijn eigen plekje. Een voor een uitneembaar, niet meer allemaal tegelijk krijzend om aandacht. Maanden opruimen is er aan vooraf gegaan, dat wel. Maar dan heb je ook wat. Lente in de hersenpan.

Misschien was dat tevens het teken. Het signaal aan mijn lichaam. De overlevingsstand kan uit hoor! Verstoppertje is afgelopen. Kijk, daar liggen alle symptomen die we zo goed verstopt hadden. Nu ben jij aan de beurt lichaam, leef je helemaal uit!

[[image:uitgeputbeer.jpg::left:0]]Waarschijnlijk is het niet zo plots gegaan als ik het voel, ergens zat het er al aan te komen. De symptomen sijpelden stiekem langzaam terug binnen. Allergietje hier, pijntje daar, moeilijker wakker worden, woorden door elkaar halen en af en toe een wegtrekkertje erbij. Vandaag barste het echter helemaal los. Mijn organen trillen in mijn lichaam, mijn lijf lijkt van stopverf en ik zink weg in een dikke mist. Vier keer terug naar bed gemoeten. En dat ga ik nu ook maar weer doen.

Dat is ME. Een krachtig brein in een kapot lichaam …