[[image:druk.jpg::left:0]]In navolging van Mack, nog een antwoord op een vraag die me vaak in verschillende vormen met dezelfde strekking is gesteld. “Waarom kom je niet even/kan je niet even/doe je niet even …?” Vaak in navolging van “gezellig, leuk, oppeppend”. Moest er onder andere aan denken omdat een vriendin onlangs vroeg waarom ik na het boodschappen doen nooit even langs kwam wippen.

Het antwoord is eigenlijk bizar simpel. Voor een MEer is niets ‘even’. Zoals je normaal gesproken wellicht even het gasfornuis schoonmaakt als je toch net de afwas hebt gedaan, moet ik even rust in bouwen omdat ik de afwas ‘al’ gedaan heb (wat een dom voorbeeld, ik heb tenslotte een vaatwasser, maar u begrijpt de bedoeling vast en zeker). Zo is het ook met een uitje aan de boodschappen plakken. Vaak ben ik al blij dat de boodschappen binnen zijn en dan wil ik alleen nog maar naar huis!

Kan me wel voorstellen dat het een moeilijk iets is voor de omgeving om te begrijpen. Als je altijd moe bent, is dat niet erg duidelijk meer te zien. En vaak lijkt het een voordelige zaak om te doen, het een combineren met het ander. Het bespaard tijd, maakt een vervelend iets een stuk leuker en wat is nu een half uurtje extra. Tja, soms een half uurtje teveel toch. Denk maar dat je een griep hebt en dan nog naar een druk feest moet. Dan zal je je ook niet echt prettig op je gemak voelen. Eigenlijk denk je alleen nog maar “zit ik nog rechtop, heb ik net wel normaal antwoord gegeven, zal ik het wel volhouden?”. U begrijpt dat het leuke meteen wat minder leuk is, vandaar dat ik dat soort dingen niet snel doe.

Wat het wellicht nog verwarrender maakt voor een buitenstaander, is het feit dat ik het soms wel doe. Voel ik me echt goed, dan wil ik er nog wel eens gebruik van maken en wel van alles aan elkaar plakken. Maar dit zijn uitzonderingen! En eigenlijk plezier ik mezelf er niet mee, uiteindelijk wordt even uitrusten dan een dag bijkomen. Soms heb ik dat er voor over, vaker niet…