[[image:hotdog.jpg::right:0]]Het begint over werk, financieen, maatschappij of politiek. Het is bagger hier en rottig daar en ach, wie heeft er geen problemen. ‘Vroeger was het beter’ en ‘ja dat gebeurd’ vliegen om de oren. Tot de sfeer wat depressievig wordt en iemand nog wat leuks wil zeggen. Iets postiefs. Iets wat voor de gehele groep even een opsteker is. Dan komt het … “Als je maar gezond bent, dat is het belangrijkst”.

Iedereen knikt driftig van ja. ‘Zeker’ ‘Dat klopt!’ ‘Nou en of!’ ‘Gelukkig zijn we gezond’. Hoor zelfs een ‘ja want ken iemand die chronisch ziek is bla bla … erg hoor… blaat”. Men knikt naar elkaar en men knikt … naar mij? Ik knik overduidelijk niet terug en zeg niets. Enkele mensen trekken wat wenkbrouwen op of kijken wat zurig mijn richting op.

Op dat moment vraag ik me wel eens af wat iedereen toch mankeert! Het gaat hier niet om totaal vreemden die het nu eenmaal niet aan me kunnen zien. Het gaat om personen die toch wel vaag weten wat ik mankeer. En wat denken die nu dat ik ga zeggen eigenlijk? “Ja, gelukkig heb ik een blakende gezondheid. Daar prijs ik me dagelijks gelukkig mee als ik mijn rondje om de flat ren”???? En dit is geen uitzonderlijk voorbeeld hoor. Neeeee, dat wordt toch enkele keren per jaar tegen me gezegd.

Wat was het laatste stomzinnige wat mensen tegen u zeiden?