Het dagblad Trouw meldt vandaag dat de 180 verslaafde prostituees die nu nog werken op de tippelzone aan de Keileweg in Rotterdam, in speciale ‘internaten’ zullen worden geplaatst waar 24 uur per dag een begeleider aanwezig is. Daar mogen ze blijven wonen, zonodig hun hele leven lang.

Alle verslaafde prostituees met een tippelvergunning voor de Keileweg worden eerst enkele maanden in een kliniek ondergebracht om individueel behandeld te worden voordat ze in een van de internaten gaan wonen. De prostituees worden echter niet gedwongen om af te kicken. ”Het is de bedoeling dat de vrouwen geconcentreerd gaan gebruiken. Bijvoorbeeld dat ze één keer per maand drugs nemen of één keer per week”, aldus de Rotterdamse wethouder Marianne van den Anker van veiligheid en volksgezondheid. De behandelaar zal bekijken of de vrouwen geschikt zijn voor een methadonproject of gratis heroïneverstrekking.

De gemeente Rotterdam verwacht dat slechts enkele vrouwen kunnen doorstromen naar een zelfstandige woning. Naast een dak boven het hoofd, krijgen de prostituees ook een baan, bijvoorbeeld als kledingversteller of ze maken de wijk schoon waar het internaat staat. Verder ..

Tja. Dat is een mooi plan. Heel sociaal ook. Maar in mijn achterhoofd zit een klein stemmetje wat zich nu begint af te vragen of deze hulp niet wat te sociaal aan het worden is. Het zijn beroerde tijden, minima kunnen de eindjes niet aan elkaar knopen, menig huishouden zit diep in de problemen, Rotterdam laat nota bene geen mensen meer binnen tenzij ze 130% van het minimumloon verdienen en menig tienermoeder zoekt het maar zelf uit. Maar ondertussen worden er wel 180 personen opgevangen en van huis, begeleiding en alles voorzien. Zo langzamerhand bekruipt me het gevoel dat je beter geholpen wordt als je flink aan de drugs gaat en prostituee wordt (in die combinatie, anders val je eveneens buiten de boot) dan als je in de problemen komt door de bezuinigingsmaatregelen van de overheid. Niet dat ik zou willen ruilen met een prostituee van de keileweg hoor, dat is geen fijn leven (understatement!). Maar toch .. schieten we niet wat te ver door met hulp aanbod in bepaalde situaties? Krijgen we geen tweedeling? Aan de ene kant een groep mensen die ‘men’ in de kou laat staan, aan de andere kant een groep die overladen wordt met hulp. Met name de zin ‘zonodig hun hele leven lang’ zette me aan het denken hierover. Ik weet niet wat ik er van moet vinden eigenlijk.

Wat denkt u?