Enkele mensen leiden uit stukjes als onderstaande (Waterskieen) af dat ik zou zwelgen in zelfmedelijden. Daaraan verbinden zij veelal de conclusie dat ik ‘natuurlijk niet beter zal worden, ze heeft zo’n negatieve kijk op de dingen’. Menig maal kreeg ik van diezelfde mensen de tip ‘daar psychische hulp voor te zoeken’. Blijkbaar spoor je niet helemaal als je af en toe even zwelgt. Tegen dat groepje mensen zou ik hetzelfde willen zeggen als waar ik mijn voormalig psycholoog mee aan het denken kreeg:

Natuurlijk zwelg ik af en toe in zelfmedelijden! Als ik me er nou werkelijk nooit druk over zou maken, wat zou dat dan wel niet zeggen over mijn geestelijke gesteldheid?!? Het is voor een zogenoemd ‘gezond’ mens toch ook heel normaal om af en toe eens in een dip te schieten over het een of het ander. Maar een chronisch zieke moet elke dag optimistisch rondhobbelen alsof het geluk des levens geen grenzen kent?!? Nee, dan ben je normaal …

Ow en de zelfmedelij van gisteren? Nog niet helemaal vertrokken. Ben wel al plannen aan het maken en een richting aan het zoeken, dus het komt heus wel weer goed. Alleen vandaag nog even niet.