Het is bijna genant he, naar een afscheidsceremonie kijken van iemand op tv. De sfeer van een besloten crematie, zichtbaar voor iedereen die het wilde zien. Ook ik heb na enig twijfelen toch nog een stukje gekeken. En gehuild. Niet omdat ik Theo van Gogh persoonlijk kende maar gewoon, door het zien van zoveel verdriet.

Vond het een mooi afscheid met verdriet maar ook humor en zeer mooi gekozen muziek. En heel onwezenlijk. Net zo onwezenlijk re realiseren dat Theo van Gogh er niet meer is.