Na de reacties op ‘Dokter, u maakt me ziek!’, wilde ik toch nog een toevoeging maken. Het lijkt er op dat de meesten hebben opgepikt dat alle ziektes bestempeld werden als geheel psychisch. Hoewel ik de documentaire enkele stappen te ver vond gaan, was dat toch niet wat ik er uit haalde. Het ging er volgens mij meer om dat de maatschappij oplegt dat klachten per se een ziekte moeten zijn en dat men daarvoor per se behandeld wenst te worden. Terwijl dat simpelweg niet in alle gevallen mogelijk is, zeker het laatste niet. Lage rugpijn (werd veelvuldig als voorbeeld gebruikt) is geen ziekte, het is pijn in de rug. Daar is geen behandeling voor maar vaak verlangt men dat wel van de arts. Zonde, niemand is er gebaat bij om overbodig fysiotherapie te krijgen, de patient wordt er niet beter van en het kost een hoop geld. Daarnaast kwam naar voren dat als behandeling niet mogelijk is, positief gedrag beter zal werken dan negatief gedrag. Het voorbeeld van de vrouw met nekklachten sprak boekdelen. Na de therapie had ze net zoveel nekklachten als daarvoor het geval. Alleen verdeelde ze haar activiteiten beter waardoor ze niet telkens volledig in elkaar storte en was ze stukken gelukkiger omdat ze zich niet meer fixeerde op alleen de pijn.

Persoonlijk vind ik dat waarheden als een koeien. Zelf heb ik acht jaar klachten gehad zonder dat ik door iemand serieus genomen werd. Toen kreeg ik de diagnose ME, een aandoening waar nog geen oorzaak en geen behandeling voor gevonden is. Het enige wat ik daar aan gehad heb is het feit dat het beestje nu een naam had en mijn omgeving me nu wel geloofde. Ik had niet meer of minder klachten maar voor de omgeving was het een wereld van verschil. Ook had ik nooit bij een keuringsarts binnen kunnen stappen met een lijstje klachten. Met de diagnose echter wel, hoewel de lijst feitelijk exact hetzelfde is. De maatschappij vraagt dan toch inderdaad om een naam en een stempel? Daarnaast heb ook ik leren kijken naar de dingen die ik nog kan en heb geprobeerd beter te verdelen en langzaam op te bouwen. Dat heeft me verre van genezen maar ik ben wel degelijk wat verbeterd, geestelijk doch ook lichamelijk wel iets. Kan er niet mee gaan werken maar het maakte wel mogelijk dat ik een weblog kan bijhouden, wat me daarvoor niet gelukt was.

Enige wat mij dwars zat aan de documentaire was dat de ‘expert’ die worshops aan WAO-artsen geeft totaal doordraafde en de indruk gaf dat je volledig kan genezen, dat 80 procent van de WAOers in die categorie zou vallen en dat het geheel zo een verkeerde indruk kan geven. Wat te merken was, de kranten die erover schreven pikte meteen het extreme deel eruit om aan te geven dat iedereen zo de WAO uitgeschopt kan worden. Dat maakt het griezelig, een documentaire die veel waarheid bevat kan zo totaal misbruikt worden om mensen te duperen. Maar dat is iets anders dan bijvoorbeeld een mijnheer Buunk die glashard stelt dat al die klachten enkel voortkomen uit psyche.

Dat is mijn mening tenminste …